در پاره اى از روايات، امامان بر وثاقت برخى از اين گروه تصريح كرده اند.
در بعضى روايات نيز آمده است كه امام صادق(ع) پس از ستايش فراوان از زراره، محمد بن مسلم، ابوبصير مرادى و بريد بن معاويه عجلى، اينان را پاسداران دين و حاملان حديث و امانت داران پدر خود دانسته كه بدون وجود آنها احدى قادر به شناخت مكتب و استنباط احكام دين نخواهد بود. ۱
مدرك اين اجماع
مدرك اين اجماع در سه موضع از رجال كشّى ذكر شده است:
يك: «فقيهانى كه از اصحاب امام باقر و صادق(ع) هستند و اماميه بر تصديقشان اتفاق دارند و آنها را فقيه ترين پيشينيان قلمداد مى كنند شش تن اند: زرارة بن اعين، بريد بن معاويه، معروف بن خربوذ، ابوبصير اسدى، فضيل بن يسار نهدى و محمد بن مسلم طحان طايفى ثقفى. بعضى به جاى ابوبصير اسدى، ابو بصير مرادى ليث بن مراد بخترى را روايت كرده اند، و فقيه ترين اين گروه زراره بوده است.» ۲
دو: «فقيهان اصحاب امام صادق(ع) كه دانشمندان شيعه اماميه بر تصديق و تصحيح رواياتشان متفق اند و فقاهت ايشان را مسلّم مى دانند به جز شش تن ياد شده، شش تن ديگرند: جميل بن دراج، عبداللّه بن بكير، عبدالله بن مسكان، ابان بن عثمان، حماد بن عيسى و حماد بن عثمان. ابواسحاق فقيه ۳ معتقد بود كه جميل بن درّاج افقه اين گروه بوده است، و اينان اصحاب جوان (نه اصحاب كثيرالحديث) امام صادق(ع)
1.اختيار معرفة الرجال، شماره ۲۱۶ ـ ۲۱۹؛ وسائل الشيعة، ج۱۸، كتاب القضاء، باب ۱۱ از ابواب صفات قاضى، ح۲۱
2.همان، ص۲۳۸، شماره ۴۳۱
3.وى «ثعلبة بن ميمون» و از راويان مورد وثوق امام ششم و امام هفتم(ع) و از فقهاى بزرگ شيعه بوده است. بنگريد به: قاموس الرجال، ج۲، ص۲۹۷؛ رجال النجاشى، شماره ۳۰۲، رجال الطوسى، ص۱۷۴ و ۳۳۳؛ معجم رجال الحديث، ج۳، ص۴۰۴
