او راستگوترينِ زمان خويش و فاضل ترينِ ايشان است. ۱
صاحب ريحانة الادب درباره اومى نويسد:
از اكابر اصحاب حضرت باقر و حضرت صادق(ع) است. قارى، فقيه، متكلّم، شاعر و اديب بارع و جامع خصال فضل و ديانت است. از اعاظم فقه و حديث شيعه و از حواريين حضرت باقر(ع) بوده است. بنابر نقل بعضى منابع دينى نسبت به حضرت صادق(ع) دوست ترين مردم از زندگان و مردگان و محبوبترين اصحاب حضرت باقر(ع) بود. يكى از چهار تنى است كه به نجبا، امناى حلال و حرام الهى، اوتاد ارض، اعلام دين، سابقين، مقرّبين و قائمان به قسط و عدالت توصيف شده اند و تصريح شده كه در نبود ايشان آثار نبوّت مندرس و منقطع مى شد. سه تن ديگر محمد بن مسلم، ابوبصير ليث و بريد بن معاويه هستند…. ۲
اصحاب و ياران ائمه(ع) نيز به مكانت علمى و موقعيت برتر او اعتراف داشتند. فردى در حضور جميل بن دراج ـ از فقها و محدثان نامى شيعه ـ محضر پر فيضش را ستود؛ جميل فرمود:«به خداوند سوگند كه مَثَل ما در برابر زراره، مثل كودكان دبستانى در نزد معلّم خود بوده.» ۳
در كتب رجال و فهرست دو كتاب از آثار مكتوب او ثبت شده است: كتابى در مسأله جبر و استطاعت و كتابى مربوط به عمود. ۴
ابوغالب زرارى مى نويسد:
درجدل و مخاصمت دركلام، امتيازى تمام داشت و هيچ كس را قدرت آن نبود كه درمناظره، او را مغلوب سازد مگر كثرت عبادت او را از كلام
1.رجال ابن داود، ص۹۶
2.ريحانة الادب، ج۲، ص۳۷۱
3.اختيار معرفة الرجال، ص۱۳۲
4.رجال النجاشى، ص۱۳۵
