هرگز نديدم امام رضا عليه السلام با كلامى در گفتارش به كسى جفا كند و يا درشتى نمايد .
هيچگاه نديدم سخن كسى را قطع كند. او صبر مىكرد تا سخن طرف مقابل ، تمام شود و سپس اگر لازم مىديد ، سخن مىگفت.
نديدم كسى از او كارى يا مبلغى بخواهد و در توان او باشد و آن خواسته را رد كند.
هرگز نزد كسى پاى خود را دراز نمىكرد و در برابر همنشينان، تكيه نمىداد.
هرگز نديدم به كسى از خدمتكاران و كارگزاران خود ، بد بگويد و دشنام دهد و يا اين كه در پيشِ چشم كسى آبِ دهان بيندازد.
هرگز نديدم در خنديدن، قهقهه نمايد؛ بلكه خندهاش تبسّم بود.
چون خلوت مىشد و سفره غذا براى او مىگستردند، همه غلامان و خدمتكاران، حتّى دربان و مِهتر را بر سرِ سفره مىخوانْد.
او بسيار كمخواب بود و بسيار، بيدارى مىكشيد و بيشترِ شب را با بيدارى به عبادت به سر مىبرد؛ از اوّل [سحر] تا هنگام دميدن صبح.
بسيار روزه مىگرفت و سه روز، روزه هر ماه، از وى فوت نمىشد و مىفرمود: اين روزه ، مانند روزه گرفتن همه سال است.
بسيار پنهانى صدقه مىداد و احسان مىكرد و صدقه را بيشتر در شبهاى تاريك، انجام مىداد .
هر كس گمان مىكند كه در فضل، مانند او را ديده است، از او باور نكن.۱
چهار . دوران امامت
سى و پنج سال از عمر پُربركت على بن موسى الرضا عليه السلام سپرى شده بود كه به سوگ پدر نشست و از همان سال ( 183 ق) عهدهدار امامت شيعه شد. شيعيان تا
