زبانْ آگاهى پيامبر(ص) و امامان(ع) ـ 2
حسن عرفان
در نوبت قبل، از زبان آگاهى معصومان(ع) و گفتگوى آنها به زبانهاى فارسى، چينى سخن رانديم و اينك كلام ايشان به زبانهاى ديگر.
سخن به زبان نَبَطى وسُريانى
«نبطيان يا انباط»، دسته اى از اقوام سامى و شعبه اى از اعراب اسماعيلى بودند. پايتخت آنها به زبان يونانى «پترا» در شانزده فرسنگى شمال خليج عَقَبِه بود و اسم اصلى آن «سلع» [وادى موساى فعلى] از سه قرن پيش از ميلاد پايتخت نَبَطيها بود، و در سال 105 ميلادى به دست روميها افتاد و سلطنت آنها منقرض گرديد. قديمى ترين خط نَبَطى كه به دست آمده در شبه جزيره سينا (جنوب شرقى فلسطين) مربوط به سده اوّل ميلادى است.
خط نَبَطى داراى بيست و دو حرف و به حساب جمل بوده است؛ يعنى رديف آن همان «ابجد»، «هَوَّز»، «حُطّى»، «كَلِمَنْ»، «سَعْفَضْ»، «قَرشت» بوده است، اعراب، شش حرف به نام روادق بر آخر اين حروف اضافه كردند كه «ثَخِذْ» و «ضَظِغْ» باشد. ۱
1.تمدّن هخامنشى، على سامى، ص۱۱۱
