حيوانات ذبح شده به دست اهل كتاب را مى خوريم و نمى دانيم آيا هنگام ذبح نام خداوند متعال را ذكر مى كنند يا نه؟
حضرت فرمود: زمانى كه شنيديد نام خداوند را ذكر مى كنند، بخوريد. آيا مى دانى آنان براى ذبح حيواناتشان چه مى گويند؟ گفتم: نه. آن حضرت چونان يك يهودى كه با شتاب بخواند، قرائت كرد و فرمود: به چنين قرائتى مأمور شده اند.
گفتم: جانم به فدايتان باد. صلاح مى دانيد بنويسم؟ فرمود: بنويس: «نوح ايوا ادينوا يلهيز مالحوا عالم اشرسوا اورضوا بنو يوسعه موسق دغال اسطحوا»، [اين قسمت، غير عربى است].
به زبان رومى
در قرآن كريم سوره اى به نام «روم» هست، در روايات نيز اين واژه بسيار مطرح شده است. از اين رو توجه به مرزهاى آن در جغرافياى كهن و در زمان باستان ضرورت دارد. «روم» قرآن و روايات، محدود به ايتالياى كنونى نيست.
دهخدا در يادداشتهاى خود آورده است: «در اصطلاح مسلمين و مورخان اسلامى مراد از روم، آسياى صغير و توابع آن است. بدين توضيح كه دولتهاى جمهورى و امپراطورى روم چون وسعت پيدا كرد و تا حدود آسياى صغير مسخر آنان شد، از قرن پنجم ميلادى به آن طرف منقسم به غربى و شرقى شد. غربى همان ايتاليا بود به پايتختى شهر رم، و شرقى، آسياى صغير به پايتختى استانبول. بدين مناسبت، آن قسمتهاى آسياى صغير و استانبول را حتّى بعداز ورود سلوجوقيان و تركان هم روم و روميه مى گفتند. چنان كه مولانا جلال الدّين بلخى را به مناسبت اقامت در «لارمده» و «قونيه» آسياى صغير، رومى نام دادند. بيزانس، نام خود قسطنطنيه بوده است. بعد بر همه مملكت روم (آسياى صغير) اطلاق شده». ۱
1.لغتنامه دهخدا. استاد قرشى نگاشته است: «روم، امپراطورى بزرگى بود كه به متصرفات وسيعى در آسيا و اروپا و افريقا حكومت داشت و ايتاليا نيز قسمتى از آن محسوب مى شد.» (نگاه كنيد به: قاموس قرآن، ج۳، ص۱۴۹. در قرآن كريم آمده است: الم، غُلِبَتِ الرُّوم؛ سوره روم، آيه ۱ و ۲).
