صادق(ع)، محمد بن ابى عمير و صفوان بن يحيى از او روايت مى كنند، (الفهرست، ص14؛ معالم العلماء، ص4؛ الذريعة، ج2، ص136).
10 ـ اصل ابراهيم بن عمر اليمانى الصنعانى. از اصحاب صادقين(ع) او از ابى بكر عبدالرزاق ابن همام بن نافع الصنعانى الحميرى روايت مى كند. شيخ در فهرست درباره او گفته است: «له اصل»، ولى در اصحاب باقر(ع) او را از رجالى بر شمرده كه اصولى دارند و حماد بن عيسى از او اين اصول را روايت مى كند. لذا گويا او اصول متعددى داشته است (الفهرست، ص15؛ معالم العلماء، ص5؛ الذريعة، ج2، ص136).
11 ـ اصل ابراهيم بن مسلم بن هلال الضرير الكوفى. نجاشى گويد: شيوخ ما او را از اصحاب اصول مى دانند. ابوالقاسم حميد بن زياد بن حماد الدهقان الكوفى (م310هـ) از او روايت مى كند. علامه تهرانى متذكر مى شود كه شايد اين از جمله اندك اصولى باشد كه پس از عصر صادق(ع) نوشته شده است، (رجال النجاشى، ص25؛ الذريعة، ج2، ص136).
12 ـ اصل ابراهيم بن مهزم الاسدى الكوفىّ معروف به ابن ابى بردة. نجاشى از او با تعبير «ثقه ثقه» ياد مى كند. از ابى عبداللّه و ابى الحسن(ع) روايت مى كند و عمر طولانى كرد. شيخ در فهرست او را داراى اصل مى داند . حسن بن محبوب از او روايت مى كند، (الفهرست، ص18؛ رجال النجاشى، ص22؛ معالم العلماء، ص3؛ الذريعة، ج2، ص137).
13 ـ اصل ابراهيم بن نعيم العبدىّ، ابا الصباح. از اصحاب صادقين(ع) است. صفوان بن يحيى (ت210) از او روايت مى كند، (الفهرست، ص375؛ الذريعة، ج2، ص137).
14 ـ اصل ابراهيم بن يحيى. او اصلى دارد كه حميد بن زياد از ابراهيم بن سليمان از او روايت مى كند، (الفهرست، ص19؛ معالم العلماء، ص4؛ الذريعة، ج2، ص138 و 137).
15 ـ اصل ابى عبداللّه بن حماد الانصارى. اين اصل نزد سيد بن طاووس موجود بوده و