ريخته بود. محاسن كم پشت و لحيه اى تنُك داشت. از لگن راست مى لنگيد. يكى از چهار مردان بزرگ زمان خود بود.
سه مرد بزرگ ديگر عبارت بودند از: يونس بن عبدالرحمن، احمد بن محمد بن ابى نصر بزنطى و صفوان بن يحيى ^۱ . ابن محبوب مرجع و ملجأ شيعيان به شمار مى رفت. ^۲

شغل

ابن محبوب را «السرّاد» ناميده اند؛ يعنى زره ساز، ولى در كتب رجالى به اينكه شغل او مانند جدّش وهب سندى زره سازى بوده است، اشاره اى نشده است. پدرش محبوب شترهايى داشته كه آنها را كرايه مى داده است. از او نقل شده كه: زمانى كه ساكن مدينه بودم، خدمت امام موسى بن جعفر(ع) رسيدم و از شتران خود با حضرت سخن گفتم. حضرت فرمود: مگر نمى دانى شتر سختيهاى فراوان دارد. از آن پس شترانم را كرايه دادم و به همراه غلامانم به كوفه فرستادم. ^۳
در مورد شغل خود ابن محبوب مطلبى در كتب رجالى نيامده است. در مكاسب شيخ مرتضى انصارى نكته اى وجود دارد كه مى تواند شغل ابن محبوب را مشخص كند. شيخ انصارى در مكاسب محرّمه، هنگام نقل روايتى مى گويد: «بعضى از گچكاران نقل كرده اند.» ^۴ اين روايت را فقط ابن محبوب از امام رضا(ع) نقل كرده است. روايت، سؤال ابن محبوب از امام رضا(ع) و جواب امام(ع) به اوست. بنابراين مى توان گفت كه شيخ، ابن محبوب را جصّاص (گچكار يا گچساز) مى داند. ابن محبوب در اين روايت از امام مى پرسد: ما براى حرارت دادن به سنگ گچ از استخوان حيوانات و ارواث آنها استفاده مى كنيم، آيا سجده بر اين سنگها جايز است؟ امام فرموده است: آتش آنها را پاك مى كند. ^۵