پيشوايى على(ع) را رقم مى زند و چنين است كه مى گوييم ولايت علوى در ابلاغ و عرضه، همزاد با رسالت نبوى است. آن روز آنان كه در آن مجلس گرد آمده بودند اين پيام را بروشنى دريافتند و از كلام رسول الله(ص) پيشوايى على(ع) و لزوم اطاعت از وى را فهميدند، از اين روى برخى به ابوطالب گفتند: «قَدْ أمرك أن تسمع لأبنك وتطيع». امّا در مقابل اين پيام صريح، گرانجانى كردند و حق را برنتابيدند و با استكبار از پذيرش حقّ شانه خالى كردند.
اين مطلب به طرق گونه گون و با نقلهاى مختلف گزارش شده است به گونه اى كه هيچ ترديدى را بر نمى تابد. افزون بر اين بياوريم كه ابوجعفر اسكافى معتزلى حديث را «صحيح» مى دانسته و نيز عالمانى ديگر از جمله: شهاب الدين حفاجى در شرح «الشفاء بتعريف حقوق المصطفى»، قاضى عياض، و متقى هندى ۱ كه تصحيح ابن جرير طبرى را گزارش كرده است. ۲ كسان ديگرى نيز بر صحت آن تأكيد كرده اند. ۳
2ـ احاديث وصايت
وصيت براى تداوم راه و حراست از مكتب، سيره هماره رسولان الهى بوده است، رسول الله(ص) با تصريح به اين حقيقت، در موارد متعدّد و مناسبتهاى مختلف، وصايت را براى مولى(ع) رقم زده است. رسول الله(ص) فرمود:
1.كنز العمال، ج۱۳،ص۱۲۸
2.طبرى به بدانگونه كه آورديم واقعه را در تاريخش نقل كرده است، امّا در تفسير و در ذيل آيه چون حادثه را نقل كرده به تحريف متن آن دست يازيده و نوشته است: «رسول الله(ص) فرمود: … ان هذا اخى وكذا وكذا …». ابن كثير نيز بر راه او رفته است، وچنان كرده اند برخى از مدعيّان آزادى در تحقيق چون محمد حسنين هيكل و… نگاه كنيد به: الغدير، ج۲، ص۴۰۶ (چاپ جديد)، شگفتا از دستهاى آلوده در تاريخ و عجبا از مظلوميت على(ع)!
3.بنگريد به مقاله «حديث الأنذار يوم الدار»، آيت الله على احمدى ميانجى در مجله رسالة الثقلين، شماره۲۲، ص۱۱۱
