تحمل حدیث

راه های تحمل حدیث را این گونه برشمرده اند:
۱ ـ شنیدن و سماع از استاد (شیخ)؛ که گفته اند بهترین انواع تحمل حدیث است چه به خواندن وى از روى کتاب باشد و چه از حفظ، القاء حدیث نماید.
۲ ـ خواندن و قرائت نزد شیخ؛ خواه خود، نزد شیخ قرائت کند یا دیگرى بخواند و وى بشنود. و خواه خواندنش از روى کتاب باشد یا از حفظ. و خواه استاد، حدیث را حفظ باشد یا با کتاب مصحح خود، مقابله کند.
۳ ـ اجازه؛ که معمولا شیخ به شاگرد خود اجازه نقل از کتابی خاص یا کلیه کتب حدیث را که خود مجاز در نقل آن است، مى دهد.
۴ ـ مناوله؛ که یا با اجازه همراه است مثل اینکه کتاب خود را به شاگرد داده و به وى اجازه نقل از آن را دهد و یا شاگرد روایاتى را که شنیده به نظر شیخ رساند و شیخ به وى اجازه نقل دهد.
۵ ـ کتابت؛ که شیخ براى شخص حاضر یا غائب، احادیثى نگاشته آنگاه به وى اجازه روایت آن را دهد.
۶ ـ اعلام؛ که شیخ بدون اجازه ای خاص به کسى، فقط اعلام کند که فلان حدیث، روایت یا سماع من از فلان شخص است که در نقل این قسم باید به نحو «اعلمنا فلان» از وى نقل کرد.
۷ ـ وصیت؛ که شیخ هنگام مسافرت یا زمان وفات، وصیت کند که فلان شخص، فلان کتاب را از من روایت کند.
۸ ـ وجاده؛ که طالب حدیث، کتاب یا حدیثى به خط شیخ بیابد و یقین کند که به خط اوست یا اینکه کتاب، از اوست؛ بنابر این کتب اربعه و سایر کتب مشهور حدیث، که استناد آن به مؤلفین یقینى است، داخل در این قسم مى شوند.