از نكاتی كه اين مقاله نمايان می سازد: ۱. هر گزاره تفسيری نياز به حجّت قطعی و يا حجّتی معتبر و مبتنی بر دليلی قطعی دارد؛ ۲. احاديث وجدانی (: مفيد علم يا اطمينان) و احاديث معتبر عقلايی (: مفيد وثوق نوعي) هم در حيثيّت تعبّدی و عملی، و هم در حيثيت واقعی و تفسيری آيات، حجّت‌اند؛ ۳. طيف احاديث غير مورد وثوق، ولی مشمول توسعه تعبّدی سيره عُقَلا در حجّيت خبر، تنها در حيثيت تعبّدی و عملی آيات حجّت‌اند؛ ۴. با وجود نياز هر دو طيف اخبار (عقلايی و مشمول توسعه تعبّدی) به تأمين اعتبار از سوی شرع، راز اين تفصيل در دامنه حجّيت آنها، در سه نقطه نهفته است: الف) تعريف تفسير و ماهيت واقعی آن، ب) وجود مسمّای کشف و انکشاف واقعی در خبرهای معتبر عقلايی، ج) نبود چنين ميزانی از انکشاف و دلالت در احاديث توسعه تعبّدی؛ ۶. در حجّيت احاديث عقلايی، تفصيل بين گزاره‌های علمی و عملی، روا نيست؛ ليکن پيدايش وثوق به صدور و يا تحقّق شرط حجّيت ظهور در گزاره‌های مختلف، عملاً تابع ميزان اهمّيت و خطير بودن آنهاست؛ ۷. بررسی فوايد احاديث تفسيری نامعتبر؛ ۸. حالات تعارض احاديث تفسيری با کتاب و سنّت و قواعد حلّ تعارض؛ و...