1.نك به: نظراتى كه ابن حجر در ترجمه خود از عمروبن شعيب(تهذيب، ج۸، ص ۴۸ـ ۵۵) گرد آورده است؛ از جمله، نظرات هارون بن معروف(م ۲۳۱) (همان، ص۵۳، س۱۱۵)، يحيى بن معين(م ۲۳۳)، (همان، ص۴۹، س۱۱)، و على بن المدينى(همان، ص۵۳، س۱).

2.از بين۲۵ مورد نقل هاى اين حديث كه خطيب گردآورده، عمروبن شعيب در اسنادهاى هفده مورد آنها رخ مى نمايد(تقييد، ص۷۴aـ ۸۱d ).

3.درباره اين رويّه، نك: Schoeler, Mundliche Thora , pp. ۲۱۶, ۲۲۳. .درباره مسئله اى كه با اين رويّه مرتبط، اما از آن متفاوت است، يعنى از بين بردن كتابهايى كه كهنه شده اند، نك: J. Sadan, Genizah and Genizah - Like Practices in islamic and Jewish traditions , Bibliotheca orientalis, ۴۳, ۱۹۸۶.

4.فسوى، معرفة، ج۲، ص۵۸۲، س۱۰؛ تقييد، ص۶۱d؛ و نيز نك: ص۶۲a؛ جامع، ص۶۷، س۷ و ۹؛ سنن، شماره۴۷۱؛ طبقات، ج۶، ص۶۳، س۱۸؛ علل، ج۱، ص۲۱۵، شماره۲۴۰؛ برخى از روايات فاقد توضيح است و به جاى محو كردن، سوزاندن آمده است. نيز مقايسه كنيد با داستانى كه طبق آن ابوبكر پانصد حديث را كه خود نوشته بود، از ترس اشتباه هايى كه آن نوشته ها ممكن بود به آيندگان انتقال دهد، سوزاند(ذهبى، تذكره، ص۵، س۶).