يونس بن عبد الرّحمان اسدى
سلمان روزگار، فقيهى صاحب نام، مفسّرى معروف و محدّثى پرتوان و از اركان مذهب شيعه در عصر خود به شمار مى رفته است.
از خاصان امامان كاظم و رضا(ع) و پردانش ترين اصحاب آن دو امام بوده كه در زمان خلافت نهمين خليفه اموى، هشام بن عبدالملك(125ـ105ق)، پا به عرصه گيتى نهاد و از آن روزى كه خود را شناخت، با اشتياق كامل به آموختن معارف عاليه الهى همت گماشت و از زلال دانش ائمه هدى(ع) برخوردار گشت و به مرتبه اى از دانش و بينش رسيد كه فقيه، محدّث و متكلّم سرشناس، فضل بن شادان، كسى را فقيه تر از او نمى دانست و مى فرمود:
يونس، همانند سلمان فارسى رشد يافته و پس از او داناترين محدّثان اسلام است. ۱
وى به حدى مورد اعتماد بود كه امام رضا(ع) توجه شيعيان را در بهره گيرى از دانش دينى و استفتا در مسائل شرعى به يونس معطوف مى داشت. ۲
قاطبه ارباب تراجم و رجال، او را توثيق و به جلالت و عظمت ياد كرده اند؛ راوى شناس شهير، نجاشى، درباره اش مى نويسد:
كان وجها فى أصحابنا، متقدّما، عظيم المنزلة؛ ۳
او آبروى اماميه و پيشوا و جليل القدر است.
شيخ طوسى در رجالش او را ثقه معرفى كرده است. ۴
علامه حلّى مى فرمايد:
1.رجال الكشى، ص۲۰۳، ش۳۵۷ و ص۴۸۵، ش۹۱۹
2.براى نمونه نگاه كنيد به: رجال النجاشى، ص۴۴۶، ش۱۲۰۸
3.همان.
4.رجال الطوسى، ص۳۴۶، ش۵۱۶۷ و ص۳۶۸، ش۵۴۷۸
