محمّد بن ابى عمير ازدى بغدادى
محمّد بن ابى عمير بن زياد بن عيسى ازدى بغدادى، مكنّى به ابو احمد، از اجلّه مشايخ اماميه و از ثقات اصحاب حضرت موسى بن جعفر و حضرت رضا و حضرت جواد(ع) است كه در نزد مخالف و مؤالف، مورد احترام و عابدترين و متعبّدترين افراد عصر خود بود. ۱ مقامش در وثوق، دانش، فضيلت، زهد، عبادت، پارسايى، تحقيق و تبحّر علمى، چندان والاست كه احاديث مرسل او مورد پذيرش عالمان شيعى و اصحاب روايت است و اين، بهترين دليل بر منزلت والاى علمى و عدالت اوست. وى در بسيارى از منابع (از جمله: البلغة، مشتركات والوجيزة)، توثيق شده است. در كتاب «معجم رجال الحديث» (ج22، ص101ـ105) اسامى حدود 350 تن از مشايخ ابن ابى عمير جمع آورى شده است. مؤلّف كتاب «مشايخ الثقات» (حلقه اولى)بزرگان مشايخ او را نام برده است: معاوية بن عمار، حمّاد بن عثمان، عبدالرحمان بن حجّاج بجلىّ، ابراهيم بن عبدالحميد اسدى، هشام بن سالم، حمّاد بن عيسى، عمر بن اذينة، حفص بن بخترى، زرارة بن اعين، جميل بن درّاج، عبداللّه بن بكير، محمّد بن مسلم، هشام بن حكم.
وى با اينكه مشايخى از اهل سنّت داشت، اما هيچ گاه روايات عامه را باز نمى گفت. شادان بن خليل نيشابورى، علت اين امر را از او جويا شد. او پاسخ داد:
من از عامّه روايت ها شنيده ام؛ ليكن چون مى بينم بسيارى از اصحاب ما روايات فريقين را با هم دريافت كرده اند و در بازشناسى آنها دچار اشتباه و تخليط شده اند، به گونه اى كه حديث اهل سنّت را با سند شيعى و حديث شيعه را با اسناد به اهل سنّت نقل كرده اند، نخواستم كه من نيز به اين مشكل گرفتار آيم؛ و
1.ر. ك به: رجال الكشى، ص؛ الفهرست، ص۲۱۸، ش۶۱۷؛ تنقيح المقال، ص۱۶۲(باب محمد)؛ تفسير القمى، ج۱، ص۱۲ (مقدمه)؛ تحفة الأحباب، ص۳۱۲؛ الكنى والألقاب، ج۱، ص۱۹۹ و ۲۰۰
