نمونه اى را مى آوريم كه شبيه آن در بخش عرضه بر امام هادى(ع) ـ نمونه سوم ـ گذشت و كلام امام در اينجا مى تواند ناظر به آن باشد.

۰.سئل عن سجدة الشكر بعد الفريضة، فإنّ بعض أصحابنا ذكر أنها «بدعة»؛ فهل يجوز أن يسجدها الرجل بعد الفريضة؟ وإن جاز، ففى صلاة المغرب هى بعد الفريضة أو بعد الأربع ركعات نافلة؟
فأجاب(ع): سجدة الشكر من ألزم السنن وأوجبها، ولم يقل إنّ هذه السجدة بدعة إلاّ من أراد أن يحدث بدعة فى دين اللّه. فأمّا الخبر المروى فيها بعد صلاة المغرب والاختلاف فى أنّها بعد الثلاث أو بعد الأربع؛ فإنّ فضل الدعاء والتسبيح بعد الفرائض على الدعاء بعقيب النوافل كفضل الفرائض على النوافل، والسجدة دعاء وتسبيح، فالأفضل أن تكون بعد الفرض، فإن جعلت بعد النوافل أيضا جاز. ^۱

۰.از سجده شكر پس از نماز واجب پرسيد، زيرا برخى آن را بدعت مى دانند. آيا به جا آوردن آن پس از نماز، جائز است؟ و اگر جائز است، در نماز مغرب، پس از سه ركعت واجب است، يا پس از چهار ركعت نافله آن؟
امام پاسخ داد: سجده شكر از ضرورى ترين و لازم ترين سنّتهاست و كسى اين سجده را بدعت نخوانده مگر شخصى كه خود قصد بدعتگذارى در دين را دارد. امّا حديث روايت شده مربوط به سجده شكر نماز مغرب كه پس از سه ركعت است يا چهار ركعت، همانا برترى دعا و تسبيح پس از نماز واجب بر دعاى پس از نافله، مانند برترى خود واجب بر نافله است، و سجده شكر، دعا و تسبيح است. از اين رو، بهتر است پس از سه ركعت واجب انجام شود، و اگر پس از چهار ركعت نافله هم آورده شود، جايز است.