براى زنان چيست؟ حضرت فاطمه(س) در پاسخ گفتند: «اينكه مردان را نبينند و مردان نيز آنان را نبينند». پيامبر، از پاسخ زهرا شگفت زده شد و فرمود: فاطمه، پاره تن من است.

سه. اين روايت، با توجّه به محتواى صحيح ـ آن گونه كه در نكته چهارم خواهد آمد ـ و با معاضدت روايات بسيارى ـ آن گونه كه در نكته پنجم مى آوريم ـ شرائط حجّيت را به دست مى آورد و از نظر حجّيت، مشكلى نخواهد داشت. بگذريم كه ما هم اكنون به بحث سندى نمى پردازيم و تنها دفاع دلالى از حديث، منظور ماست؛ چرا كه ناقد محترم، از همين ناحيه، حديث را مخدوش جلوه داده است.
چهار. مفاد اين حديث شريف، روشن است و هيچ ابهام و ايرادى بدان راه نمى يابد. ارتباط زنان با نامحرمان، هرچه كمتر، بهتر. اين به عنوان يك اصل در ارتباط زن و مرد شناخته شده است. البته در شرايط ويژه و به هنگام تزاحم و در ضرورت ها ممكن است اين اصل، تخصيص بخورد؛ ولى در شرايط عادى و عمومى، اصل، همان است كه در اين حديث شريف، زهراى مرضيه(س) از آن سخن گفته است. به اين شكل كه زن سعى كند ارتباطى با نامحرم نداشته باشد؛ نه او نامحرمى را ببيند و نه نامحرمى او را.
آية اللّه جوادى آملى در تفسير اين حديث شريف فرمودند: از اين حديث شريف، الهام مى گيريم كه بايد جامعه اسلامى به گونه اى برنامه ريزى كند كه زن، هيچ زمان، ناچار به برخورد با نامحرمان نباشد و اين تفسير، در اين حد، شايسته است.
پنج. ما روايات بسيارى داريم كه مضمون و مفاد اين حديث شريف را تأييد مى كنند.
همه رواياتى كه زن را از مرد مى پوشانند و مستور مى سازند، در اين راستا قرار دارند. رواياتى كه ميدان حضور فعّال زن را خانه مى دانند، باز همين محتوا را تأكيد مى كنند. رواياتى كه حتّى حضور اجتماعى