كردم. در آن روز، حدود شصت ـ هفتاد نفر نوشته هايشان را آورده بودند.آية اللّه بروجردى پس از ملاحظه كارها، در جلسه اى،افرادى را كه براى اين كار مناسب مى دانستند، از جمله بنده را نام بردند و روزى را براى آغاز كار،معيّن كردند. در آن روز، ايشان مبناى كار را كتاب «وافى» فيض كاشانى قرار دادند و موضوعات (كتابها) را تقسيم كردند. بنده در موقع تقسيم، چون تابستان بود، در مشهد بودم؛ لذا با نامه به من خبر دادند كه جمع آورى« كتاب النكاح والطلاق» با بنده است.
اين كارها گروهى انجام مى شد. مثلا بنده كه احاديث را جمع آورى مى كردم، آقاى شيخ محمد على قمى، فهرست بندى مى كرد و بعد از باب بندى، آقايان خوش خط: ثابتى همدانى و جلال گلپايگانى (طاهر شمس)، مى نوشتند و عده اى هم احاديث را با نسخه هاى نفيس خطى (مانند نسخه هايى كه در اختيارشخصى آية اللّه بروجردى بود) مقابله مى كردند.
پس از پايان كار «تهذيب الوسائل»، آن هم با چندبار تغيير و تحول كه حدود هفت ـ هشت سال طول كشيد، آية اللّه بروجردى همه را خواستند و فرمودند كه «اكنون كار تمام شده و لازم است يكدست شود. اين كار، نفرات زيادى لازم ندارد. به نظر من، آقاى شيخ على پناه و آقاى شيخ اسماعيل ملايرى و آقاى واعظ زاده براى تنظيم نهايى كافى اند و سيد محمد حسن هم براى