از وارد شدن به خانه باشد، چه پاداشى دارد؟ آن حضرت فرمود: اين بخشش هم نشانه الفت و مودّت است».[!!]
اگر محقق محترم لااقل به منبع اصلى روايت يعنى «كافى» مراجعه كرده بودند، ملاحظه مى كردند كه بعد از كلمه «على زوجها» آمده است: «بمهرها» و آن وقت احتمالا اين مقدار به خطا نمى رفتند؛ ولى چه بايد كرد با «دخول» كه ايشان به معناى ورود مرد به خانه دانسته است؟!

۰.۴. (حديث ۴۹) قال رسول اللّه(ص):للمؤمن اثنان وسبعون سترا… فان أبى الاّ قدما قدما فى المعاصى، تهتك عنه أستاره وبقى بلاستر، و أوحى اللّه الى ملائكته: أن أستروا عبدي بأجنحتكم، فانّ بنى آدم يعيّرون و لايغيرون وأنا أغير ولاأعيّر…

۰.مفاد اين بخش از روايت، اين است كه وقتى مؤمن گام به گام در گناهان فرو رفت، همه پرده هايش پاره مى شود و بدون پوشش مى ماند؛ ولى با اين حال، خداوند (از سر مهربانى) به فرشتگان وحى مى كند كه با بالهايتان بنده مرا بپوشانيد؛ چرا كه فرزندان آدم فقط سرزنش مى كنند؛ ولى غيرت نمى ورزند، و من غيرت مى ورزم و سرزنش نمى كنم.

مترجم:…بنده مـرا با بال و پر خـود بپوشانيـد؛ زيرا فرزنـدان آدم تغيير مى كننـد؛ اما تغيير نمى دهند؛ ولى من تغيير مى دهم؛ اما خود تغييرپذير نيستم….
توضيح: ملاحظه مى فرماييـد كـه «تعيير» بـا «تغيير» و «غيرت» با «تغيير» خلـط شـده است. ضمنا در پايان روايت، «قذرات» به آزردگى و ناراحتى ترجمه شده است كه صحيح آن، آلودگى و كثافت است.

۰.۵ ـ (حديث ۶۸) قال رسول اللّه(ص):انّا أهل بيت لانحمى ولانحتمى الاّ من التمر.

روشن است كه استثناى ياد شده، مربوط به هر دو فعل «لانحمى» و «لانحتمى» است و اساسا ظرافت حديث نيز در همين نكته نهفته است. يعنى ما اهل بيت، هم تب كردنمان از خرماست و هم معالجه تبمان.
مترجم: ما خاندانى هستيم كه تب نمى كنيم و به غير از استفـاده از «خرما»، تب خـود را معالجه نمى كنيم.