است؛ اگرچه زن شوهردار (محصنة)، آن را مرتكب شود و قول مشهورتر، همين است. ۱
7ـ سعد، در توصيف امام زمان(عج) مى گويد:
بر ران راست پدرش نشسته بود. در برابر امام عسكرى(ع)، انارى زرّين بود كه نقش و نگارهاى بديعى داشت و با جواهرات نفيسى مزيّن و آراسته بود. اين انار زرّين را يكى از رؤساى بصره به او پيشكش داده بود.در دست امام عسكرى، قلمى بود كه هرگاه مى خواست چيزى بنويسد، فرزندش انگشتهاى او را مى گرفت. امام عسكرى، انار را مقابل خود مى چرخاند و امام زمان را بدان سرگرم مى كرد تا مانع نوشتنش نشود. ۲
مناقشه در متن اين خبر
علاّمه شوشترى، در نقد اين قسمت مى نويسد:
الف ـ يكى از نشانه هاى امام آن است كه اهل بازى نباشد. در خبر است كه صفوان جمّال از حضرت صادق(ع)، درباره خصوصيات امام پرسيد؛ پاسخ شنيد: «امام كسى است كه پى بازى و سرگرمى نيست». در همان حال، موسى بن جعفر(ع) كه كودكى خردسال بود، بيامد و با او بزغاله اى بود از نژاد مكّى؛ موساى خردسال به او مى گفت: «اسجدي لربّك؛ پروردگارت را سجده كن!». امام صادق(ع) او را گرفته به سينه چسباند و فرمود: «بأبى و امّى من لايلهو ولا يلعب؛ قربانت! كه پى سرگرمى و بازى نيستى ۳ .»
و نيز در خبر است ـ كه پس از شهادت حضرت على بن موسى(ع) ـ گروهى كه در
1.الأخبار ر الدخيلة، ص۹۸و۹۹
2.همان، ص۹۰
3.همان، ص۹۹ و نيز بنگريد به: كمال الدين، ص۴۵۷؛ الأصول من الكافى، ج۱، ص۳۱۱، ح۱۵. در سند اين خبر، نام «معلّى بن محمد بصرى» ديده مى شود كه «مضطرب الحديث و المذهب» معرفى شده است (رجال النجاشى، ص۴۱۸،ش۱۱۱۷). ابن الغضائرى گويد: «او از ضعفا روايت مى كند و رواست كه ـ حديث او ـ به عنوان شاهد آورده شود» (كمال الدين، ص۴۵۷، استاد غفارى).
