ميانشان علىّ بن حسان واسطى بود، براى آزمودن حضرت جواد(ع) به ديدار او رفتند. واسطى با خود اسباب بازى هاى كودكانه سيمينى براى هديه به حضرت جواد(ع) كه در سنين كودكى بودند، برداشته بود. واسطى ـ خود ـ گويد: حضرت جواد(ع) از سر خشم به من نگاهى كرد و اسباب بازى ها را به چپ و راست پرتاب كرد و فرمود: «خداوند براى اين چيزها ما را نيافريده است». من بارها از او پوزش خواستم و طلب عفو كردم تا امام مرا بخشيد و برخاست و ـ به اندرون ـ در شد و من با اسباب بازى ها از خانه بيرون شدم. ۱
ب ـ در خبر آمده بود كه «امام زمان(ع) پدرش را از نوشتن باز مى داشت»؛ اين چيزى نيست كه بتوان به آخرين ذخيره الهى نسبت داد.
ج ـ از اين خبر پيداست كه امام عسكرى(ع) اجازه داده است تا چنان انار زرّين جواهرنشان نگارينى برابر او، براى بازى و سرگرمى چنان فرزندى (بقية اللّه)، باقى بماند.
چنين كارى، كردار خوشگذرانان عيّاش مرفه دنيا طلب است، نه كردار اهل بيتى كه از دنيا و زر و زيبش روى گردان اند. ۲
در اين خبر، همچنين آمده است:« امّت را نرسد كه خود، امامشان را برگزينند» كه حرف درستى است ۳ و منافاتى با جعلى بودن خبر ندارد؛ زيرا كسى كه بخواهد خبرى جعل كند، باطلش را كمى به حق مى آميزد تا براى كالاى فاسدش بازار گرمى كند و مشترى جلب نمايد. ۴
1.همان؛ اثبات الوصية، مسعودى؛ دلائل الامامة، طبرسى چاپ دوم: قم، منشورات رضى، ۱۳۶۳ش، ص۲۱۲و۲۱۳
2.الأخبار الدخيلة، ص۹۹
3.درباره امامان معصوم(ع) كه به امر خداوند و تصريح پيامبر، معيّن و منصوص اند، با وجود اين، تحقق امامت معصومان با شئون كاملش، بى ترديد، در گرو پذيرش مردم است: «لولا حضور الحاضر وقيام الحجّة بوجود الناصر…، لألقيت حبلها على غاربها؛ اگر اين بيعت كنندگان نبودند و ياران، حجّت بر من تمام نمى نمودند، رشته اين كار (خلافت و حكومت كه از شئون امامت است) را از دست مى گذاشتم (نهج البلاغة، ترجمه سيد جعفر شهيدى، خطبه سوم).
4.الأخبار الدخيلة، ص۱۰۴
