الغفلة…، فقد نبّهتنى المعرفة…؛ خدايا اگر ناآگاهى و بى خبرى مرا به خواب برده، شناخت و آگاهى بيدارم كرده است.
3ـ يا قريبا لايبعد عن المغترّ به؛ اى نزديكى كه از «فريفته به خود در اثر توهّم ايمنى از او»، دور نمى گردى!
معنا و مفهوم اين عبارت، نادرست است؛ زيرا معتقدان به كيشهاى فاسد، جملگى مى پندارند از سوى خدا ايمن اند و خطرى تهديدشان نمى كند؛ آنان فريفته اين خيال اند و خويشتن را با وجود كمال دورى، به خدا نزديك مى دانند.
بنابراين «المغترّ به» (فريفته با توهّم ايمنى از خدا)، شكل محرّف دو وجه زيراست:
الف ـ «المعتزّ به» (عزيز و مكرّم از انتساب به خدا)،
ب ـ «المعنزّ به» (در معرض لطف و بخشش خدا). ۱
اى نزديكى كه از «در معرض بخشش خود» و از «عزيز و مكرّم از انتساب به خود»، دور نيستى!
2) در «مصباح»، ذيل زيارت عاشورا در دعاى صفوان بن مهران و در «مفاتيح الجنان» پس از زيارت عاشورا، ضمن دعاى بعد از زيارت عاشورا ـ بخش پايانى آن ـ، خطاب به امير المؤمنين على(ع) و حضرت اباعبداللّه الحسين(ع)، آمده است:
انصرفت يا سيّدي يا أميرالمؤمنين ومولاى وأنت يا أباعبداللّه يا سيّدي وسلامي عليكما متّصل….
پيداست كه ضمير منفصل «أنت» شكل تحريف شده فعل ماضى متكلّم وحده «ابت» (بازگشتم) از مصدر «أوب» (بازگشتن و رجوع كردن) است. ۲
بنابراين، فعل «ابت» در فراز دوم دعا با فعل «انصرفت» (بازگشتم) در فراز اوّل، مترادف و همخوان است.
1.الأخبارالدخيلة، ص۲۵۰؛ كليّات مفاتيح الجنان، شيخ عباس قمى، مترجم: مصباح زاده، چاپ هفتم، تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامى، ۱۳۷۴ش، ص۲۸۶ و ۲۸۸
2.مانند«قلت» از مصدر«قول»؛ «صمت» از مصدر«صوم»؛ «قمت» از مصدر«قوم» و…
