با جستجو در فرهنگهاى معتبر لغوى، در مى يابيم كه كلمه «واها» علاوه بر افاده معناى تعجّب و تحسين، بر مفهوم تفجيع و تلهّف نيز دلالت دارد. ابن منظور در «لسان العرب» از ابن برى نقل مى كند:
و تقول فى التفجيع واها وواه أيضا.
و از دقّت در كاربردهاى كلمه «واها» به نظر مى رسد كه هر گاه با حرف اضافه «لام» (واها له) بيايد به معناى تعجّب و تحسين است و با حرف اضافه «على» (واها عليه: دريغ و درد بر او)، براى بيان تفجيع (كسى را سخت دردمند كردن) و تلهّف (بر چيزى اندوهگين و دردمند و دريغ خوار شدن) مى آيد. ۱
بنابراين، كلام علامه شوشترى مبنى بر اينكه صورت بدون تنوين (واه) براى بيان مفهوم تفجيع و تلهّف به كار مى رود و صورت تنوين دار (واها) از افاده چنين مفهومى قاصر است، سخن استوارى نيست؛ لذا تحريف موجود در دعا، عبارت از تغيير حرف «على» به حرف «لام» بوده است؛ پس به جاى «فواها لها» بايد گفت: «فواها عليها» تا عبارت محرّف، اصلاح گردد. درباره كاربرد اين واژه با «على» در «فرهنگ لاروس» آمده است:
فواها على مافات؛
پس دريغ برآنچه از دست رفت!
4) دعايى است كه شيخ در «مصباح المتهجّد» از معلّى بن خنيس، از امام صادق(ع)، ضمن ادعيه ماه رجب آورده و در «مفاتيح الجنان» در دعاهاى هر روز ماه رجب، آمده است:
* اللّهمّ انّي أسئلك صبر الشاكرين لك وعمل الخائفين منك.
يكى از جلوه هاى بارز تحريف، جابجايى كلمات از مكان اصلى آنها در جملات و
1.بنگريد به:لسان العرب، ج۱۵، ص۴۲۴، مادّه«ويه»؛ المعجم الوسيط؛ فرهنگ لاروس.
