كه ديگر تكرار آنها لازم نيست.
در مقاله مورد اشاره، نه اثر وى معرفى گرديده كه با شناسايى اين دو اثر و تصريحى كه مؤلف در مقدمه «مقاليد الفلاح» به آثار ديگر خود مى كند، چند اثر به تعداد آثار تأليفات وى اضافه مى گردد:
الف: سفينة الفلاح كه در واقع تلخيص الأوفى است؛
ب: مصباح الهدى در اعمال و ادعيه مشهور سال؛
ج: مقاليد الفلاح كه مختصر مصباح الهدى (با حذف اسناد) است؛
د: أحوال الشهدا؛
هـ: مزار مرتضوى در آداب سفر و فضل و طريق زيارت معصومان(ع) و اولاد ايشان و اعمال مسجد و مناسك حج و در واقع ترجمه بخشهاى مزار و زيارات «الأوفى» كه مؤلف در ايام مجاورت نجف الغرىّ تأليف نموده است.
و: رساله ذوالفقار در اختلاف بين علماى اصفهان درباره وجوب عينى نماز جمعه.
بدين ترتيب، مجموع آثار شناخته شده توشمال باشى به چهارده عنوان مى رسد كه هشت اثر از اين آثار، به دعا اختصاص دارد.
6ـ تحفة الأذكار، سلطان محمد بن تاج الدين حسن (ص135فهرست):
اين مؤلف، اثر ديگرى در معجزات معصومان(ع) به نام «تحفة المجالس» ۱ دارد كه بارها به چاپ رسيده و مورد استفاده شيعيان است؛ ولى تا به حال عصر دقيق زندگانى وى معلوم نشده است. با مطلبى كه فهرست نگار محترم از مقدمه «تحفة الأذكار» نقل كرده، اين مشكل برطرف مى گردد. و روشن مى شود كه او از شاگردان فيض كاشانى است و از وى در مقدمه به «… استادى مولانا محمد محسن كاشى ـ أدام اللّه تعالى ظله العالى ـ…» ياد مى كند.
اين اندازه در نمودن اهميّت نسخ معرفى شده در اين فهرست كافى است و باقى به مجال بيشترى موكول است.
1.الذريعة، ج۳، ص۴۶۵، شماره ۱۷۰۰
