بيانى و سبك آميختگى آن با صناعات و آرايه هاى ادبى، هماهنگى و شباهت زياد و غير قابل انكارى با متون ديگر توقيعات منقول از ناحيه مقدَّسه حضرت ولىّ عصر(ع) دارد.

پاسخ به برخى شبهات

در اين قسمت به پاسخ گويى از اشكالاتى مى پردازيم كه كسى با طرح آنها در پى انكار اصل زيارت برمى آيد.
ناگفته نماند كه تكيه گاه عمده وى در اين ميان، اشكال اوّل است، و براى پاسخ گويى نزديك ترين گزينه، يعنى حذف صورت مسئله را برمى گزيند، و در اين زمينه اشكالات ديگرى را با تكلّف بدان پيوست مى نمايد.
ما در اين قسمت، ضمن پاسخگويى به هفت شبهه، برخى ديگر از اشكالات را به طور ضمنى طرح و جواب مى گوييم:
اشكال اوّل. ناسازگارى متن با شؤون اهل بيت(ع)، با توجّه به آنچه از منابع اسلامى استفاده مى شود كه همگى نشان از تربيت پاك دينى و ورع و تقواى شديد در زنان اهل بيت(ع) دارند، آيا عبارت ذيل در زيارت ناحيه پذيرفتنى است؟!:
وَاَسرَعَ فَرسكُ شارداً وَإلى خيامِك قاصداً مُحَمحُماً باكيّاً فلمّا رأينَ النّساءُ جَوادكَ مخزيّاً وَاَبصرنَ سَرْجَكَ مَلويّاً بَرزنَ مِنَ الْخُدُور لِلشّعُورِ ناشرات وَللخِدُوُد لاطِمات وَلِلْوُجُوه سافِرات وَبالْعَويل داعيات وَبَعدَ العِزّ مذلّلات... . ^۱
پاسخ. اوّلاً، گرچه معناى لغوى تركيب «ناشرات الشعور» ^۲ يا «لِلشّعُورِ ناشراتٍ» ^۳ اين است كه «آنان موهايشان را افشان نموده بودند» ليكن اين تعبير كنايى در عربى به همان معناى پريشان مويى است كه در فارسى نيز به كار مى رود و كنايه از پريشانى و به هم ريختگى حال و روح زنان مصيبت زده است، و ظاهراً خواستگاه اين تركيب كنايى ـ كه در آن از «مو» و «پريشانى» يا از «شَعر» و «نَشر» استفاده شد ـ اين است كه معمولاً در اقوام و ملل مختلف زنانى كه مصيبت سخت مى ديدند و پريشانى و آشفتگى حال و به هم ريختگى احوال پيدا مى نمودند، موهايشان را با آشفتگى افشان مى نمودند، و به ندبه و ناله و