واژه هايى با صلاهاى بلند و كشيده استفاده شده، رعايت جهات خواننده و شنونده زيارت را به شكل شگفت انگيزى از جا مى كند و در مسير متناسب با مضامين خود مى كشاند، به گونه اى كه حتّى در قارى يا سامع ناآشناى با عبارات عربى نيز تأثير حزن انگيز و رقّت آورى مى گذارد.
3. بهره گيرى مناسب از «ايجاز» و «اِطناب» در موارد استطراد و در مقام خطاب و گويش با محبوب و درد دل و سوز و گداز با مندوب، و نيز استيعاب بجا و بدون كاستى هم بُعد محتوايى و معرفتى زيارت را پوشش داده، و هم زائر محزون و پرغصّه را از نظر روحى تأمين نموده است.
4. كاربرد صناعت تنزيل و تجريد، و تلقّى يكايك اعضا و احوال سيّدالشهداء(ع) به صورت يك شخصيّت سزاوار خطاب و مخاطب ساختن آن با جان سوزترين عبارات خود هنگامه ديگرى در اين زيارت بر پا نموده است.
5. آوردن گونه هاى متنوّعى از استعارات و تشبيهات و كنايات و مجازات، و نيز تقديم و تأخيرها و تأكيدها و توصيف ها و ديگر لطايف معانى متناسب با مقتضاى حال، همچنين بهره گيرى گسترده و به موقع از فنون و صناعات متنوّع بديعى از قبيل جناس و طباق و مراعاة النظير و تلميح و تسجيع و ترصيع و موازنه و ديگر آرايه هاى لفظى و معنوى، در عين «سلاست عبارات و سهولت الفاظ و دورى از تكلُّف در تفنّن و ابداع و يا كار برد الفاظ غريب و وحشى و متنافر به حق رسايى و شيوايى و دلربايى برون از وصفى براى متن اين زيارت آفريده است، تا جايى كه فخر و مباهات محبّان و پويندگان ولاء اهل بيت(ع) را برانگيخته، آنان را به ترنّم عاشقانه اين آيه مبارك وامى دارد: «الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِي هَدانا لِهذا وَما كُنّا لِنَهْتَدِيَ لَوْلا أَنْ هَدانَا اللّهُ».^۱

زيارت سوم مروي از سيّد مرتضى

گزيده هايى از متن اين زيارت

سيّد ابن طاووس در مصباح الزائر مى گويد:
زيارة ثانية بألفاظ شافية، نذكر منها بعض مصائب يوم الطفّ يزار بها الحسين ـ صلوات اللّه عليه و سلامه ـ زار بها المرتضى علم الهدى رضوان اللّه عليه ـ و