داشته با به كار بردن اين لفظ، به خواننده «القا» نمايد كه استناد خطبه مذكور به على(ع)، به دليل وجودش در اين «منابع معتبر»(!) مسلّم است. اگر مقصود ايشان اين مطلب بوده باشد، بايد عرض كنم كه مسيرى نادرست را برگزيده اند؛ زيرا اولا: كتابهايى كه ايشان نام برده اند، مملوّ از احاديث ضعيف و غير معتبر هستند و صرف وجود يك حديث در آنها، اعتبار آن حديث را به اثبات نمى رساند؛ ثانيا: اعتبار يك حديث، صرفا با وقوعش در يك يا چند كتاب به اثبات نمى رسد؛ بلكه در صورتى كه مؤلف كتاب، ثقه و مورد اعتماد باشد، بايد آن روايت از حيث سندش در آن كتاب نيز مورد بررسى علمى قرار گيرد تا اولا: اتصال سند و ثانيا: ثقه و مورد اعتماد بودن تك تك راويان موجود در سند به اثبات برسد؛ فقط، در اين صورت است كه صحت استناد يك حديث به اثبات مى رسد.
نكته بعدى درباره اين جمله جناب فاكر ميبدى، به بخش اول آن باز مى گردد كه فرموده اند: «اين خطبه اگرچه در كتب اربعه اول يافت نمى شود، اما در ديگر منابع معتبر…». از اين عبارت، چنان استفاده مى شود كه ايشان، وجود يك حديث در كتب اربعه اوليّه را يكى از قرائن صحّت و اعتبار مى داند؛ در حالى كه اين اعتقاد نيز باطل و نادرست است. ما در بخش ديگرى از اين مقاله، در اين باره سخن خواهيم گفت.

نقد گفتار نويسنده

در بخش چهارم مقاله

همان طور كه ملاحظه كرديد، جناب فاكر ميبدى تا به اين قسمت از مقاله، نتوانسته اند صحت و اعتبار خطبه را اثبات كنند و لذا در بخش چهارم مقاله، تحت عنوان «پژوهشى در سند خطبه»، كارى بس مهم را در پيش دارند. خوانندگان عزيز در قسمت هاى قبل نوشته ما دانستند كه اين خطبه فقط به يك سند در «مصباح المتهجّد» شيخ طوسى نقل شده است. پس اگر جناب فاكر بتوانند در اين بخش از مقاله شان صحّت اين سند را اثبات نمايند، در اين صورت مى توان با تسامح