تواتر, يقين مى نمايد. همچنان كه علامه افندى نيز اين ادّعا را به صورت قطعى ذكر نموده است. ۱
2. گاهى قوّت مضمون روايت, شاهد بر صدق و درستى آن است. توضيح آنكه ائمه معصوم(ع), دو نوع معجزه دارند: معجزات قولى و معجزات فعلى. براى نوعِ مردم, معجزاتى چون شق القمر و تكلّم سنگريزه, بسيار مهم است; امّا عالمان و انديشمندان, در برابر «سخنان» معصومان(ع) خضوع بيشترى دارند. معجزات فعلى, معمولاً محدود به زمان و مكان خاصّى بوده است; امّا معجزات قولى, فراتر از زمان و مكان هستند. متن دعاهاى «صحيفه سجّاديه» نيز بهترين شاهد بر صدور آنها از زبان مبارك امام معصوم(ع) است; زيرا چنين مضمونها و عبارتهايى از غير معصوم نمى تواند صادر شود. ضمناً سند كتاب «صحيفه سجاديه» نيز در مقدمه آن كتاب شريف آمده است.
حضرت امام خمينى(ره) در مورد «صحيفه سجاديه» فرموده است:
… وإلا فأبواب المناقشة فى الاسناد و الدلالة فى كثير منها مفتوحة حتى فى «الصحيفة المباركة السجادية», فانّ سندها ضعيف و علوّ مضمونها و فصاحتها و بلاغتها و ان توجب نحو وثوق على صدورها, لكن لاتوجبه فى جميع فقراتها واحدة بعد واحدة حتى تكون حجة يستدل بها فى الفقه, و تلقى أصحابنا ايّاها بالقبول كتلقّيهم «نهج البلاغة» به لو ثبت فى الفقه أيضاً انّما هو على نحو الاجمال وهو غير ثابت فى جميع الفقرات. ۲
توضيح اين كلام آنكه:
اوّلاً محل بحث امام(ره), فقه است و مقصودْ آن است كه «صحيفه سجاديه», قابل استدلال فقهى نيست; ولى از جهت معارف و اخلاق و آداب, كاملاً معتبر است; زيرا ملاك در اين علوم, عقل و استدلال است و هرچه با عقل موافق باشد, قابل پذيرفتن است و دقّت زيادى در سند, لازم نيست, به خلاف فقه كه بيشترين توجّه آن, به سند روايات است.
1.الصحيفة السجادية الثالثة, ص۴.
2.المكاسب المحرّمة,[الإمام]روح الله الخمينى, ج۱, ص۳۲۰.
