صاحب «وسائل الشيعة» از آن به عنوان مصدرى از مصادر معتبر كتاب خود استفاده مى كند. ۱ همين مطلب, باعث نوعى اعتماد از سوى امام(ره) بر اين كتاب شده است; چنانكه در بحث ولايت فقيه و در ضمن بررسى روايت «مجارى الأمور و الأحكام على أيدى العلماء…» كه از اين كتاب نقل شده, مى گويد:
… وهى و إن كانت مرسلة, لكن اعتمد على الكتاب [أى «تحف العقول»] صاحب «الوسائل» و متنها موافق للاعتبار و النقل. ۲
9. كتاب من لايحضره الفقيه
اين كتاب, يكى از كتب اربعه روايى شيعه است كه اعتبار آن, بحثهاى فراوانى را ميان علماى شيعه و بخصوص بين اخباريان و اصوليان ايجاد كرده است.
ييكى از دلائل عمده موافقان با اعتبار اين كتاب, گواهى شيخ صدوق در آغاز كتاب است كه شهادت به صحّت همه محتويات كتاب داده و آنها را حجّتى بين خود و خدايش دانسته و مى گويد:
… ولم أقصد فيه قصد المصنّفين فى إيراد جميع ما رووه; بل قصدت إلى إيراد ما أفتى به و أحكم بصحّته, وأعتقد فيه أنّه حجّة فيما بينى و بين ربّى. ۳
امام(ره) در بعضى از موارد, به اين ضمانت شيخ صدوق(ره) اشاره مى كند; ۴ امّا نظر ايشان بر آن است كه شيخ صدوق به اين عهد خود, وفا نكرده است. البّته ايشان اين را كه صدوق در همان اوائل كتاب از اين عهد عدول كرده باشد, بعيد مى داند. امام(ره) پس از نقل عبارت فوق از قول صدوق, چنين مى نگارد:
1.وسائل الشيعة, ج۲۰, ص۴۱.
2.كتاب البيع, ج۲, ص۴۸۶.
3.كتاب من لايحضره الفقيه, الصدوق, تحقيق و تعليق: السيد حسن موسى الموسوى الخراسانى, چاپ پنجم, دارالكتب الاسلاميه, تهران, ۱۳۶۳, ج۱, ص۳.
4.به عنوان مثال, ر.ك: كتاب الطهارة, ج۳, ص۱۱۴.
