بنابراين, در اين گونه موارد, براى به دست آوردن فرد غير امامى يا ممدوح (كه طبعاً حديث را از مرتبه صحيح به موثّق و حَسَن تنزّل داده اند) به بررسى جداگانه سند نياز داريم كه چنانكه قبلاً اشاره شد, ناچار به خروج از تصريح امام(ره) مى شويم كه بناى اين مقاله بر آن نيست.
لذا در اينجا به منظور استفاده از تصريحات امام(ره), به ذكر اشخاص راوى فقط در دو بخش اكتفا مى نماييم:
بخش اوّل, افراد مورد وثوق امام(ره) كه شامل همه افرادى مى شوند كه از سوى امام(ره) به عنوان ثقه معرّفى شده اند, خواه امامى باشند يا غير امامى.
بخش دوم, افراد ضعيف كه به عللى همچون مجهول الحال بودن و مهمل بودن در كتب رجالى و نيز تضعيف آنها از سوى رجاليان, رد شده اند.
الف) توثيق شدگان
چنانكه قبلاً اشاره شد, اين افراد را يا از ذكر دو صفت صحيح و موثّق براى احاديتشان و يا از توثيق مستقيم امام(ره) معرّفى مى كنيم كه در طريق دوم, امام(ره) از عباراتى با ريشه وثاقتْ استفاده مى كند كه به خودى خود, شامل هر دو نوع «صحيح» و «موثّق» مى شود.
شايان ذكر است كه در اينجا از ذكر اصحاب اجماع كه قبلاً به آنها پرداخته شد, خوددارى مى شود. نام اين افراد به ترتيب حروف الفبا با ذكر توصيف امام(ره) درباره آنها, در زير مى آيد:
1. آدم بن متوكّل, معروف به ابوالحسين خادم و بيّاع اللؤلؤ.
امام(ره) از روايت او با عنوان (صحيحة أبى الحسين الخادم ۱ ياد مى كند. ۲
-104-
1.در اينجا اين نكته كلّى قابل تذكّر است كه در مواردى كه امام(ره) از لقب يا كنيه راوى بدون تصريح به نام او ياد كرده باشد, براى به دست آوردن نام راوى, از كتاب (معجم رجال الحديث) آية اللّه خويى استفاده مى نماييم و از ذكر نشانى جداگانه, خوددارى مى كنيم.
2.كتاب البيع, ج۲, ص۲۱.
