گرچه بعضى از رجاليان متأخّر در توثيق او به جهت بعضى از تندروى هايش و نيز جهات ديگر توقّف مى نمايند. ^۱
ييكى از جهات معروفيت او حسّاسيّت فوق العاده اش در پرهيز از نقل از ضعفاست, به گونه اى كه حتى در بعضى از موارد, راه افراط پيموده و از افرادى همانند حسن بن محبوب ^۲ و يونس بن عبدالرحمان ^۳ كه از اصحاب اجماع هستند نيز نقل حديث نمى نموده و بلكه آنها را مذمّت كرده است.
و نيز بعضى همانند احمدبن محمد بن خالد برقى را ـ كه از افراد ضعيف نقل مى كرده اند ـ, از قم اخراج نموده است. ^۴
گرچه در همه اين موارد, توبه او از اين تندروى هايش نيز نقل شده است; ^۵ امّا در اينجا نكته مهم اين است كه ممكن است براى بعضى اين تصوّر پديد آيد كه دقّت بيش از حدّ او در نقل روايات از ثقه, موجب آن مى شود كه نقل او از راويان را نوعى توثيق عام نسبت به آنها بدانيم; ^۶ امّا امام(ره) چنين سخنى را نمى پذيرد و حتّى نقل روايت از سوى او را باعث صحّت آن روايت نمى داند. درباره روايتى كه على بى حديد در سند آن واقع شده, چنين مى نويسد:
…مع ضعف سندها بعلى بن حديد و مجرّد أن الراوى منه أحمد بن محمدبن