والثانية: رواها الشهيد أيضاً مقرونة باسناده المشهور الى الصدوق, وكلّهم ثقاة, وابن بابويه أرسله الى الصادق(ع) [الخصال, ص543].
الثالثة: ذكرها الشيخ الجليل أبوسعيد محمد بن أحمدبن الحسين النيسابورى فى أربعينه, وفى سنده أيضاً مجاهيل.
وأمّا ماذكره الشيخ بهاء الدين فى الأربعين [ص7] فبينَ ضعيف و مجهول…
وبالجملة اعتمادنا فى هذا الباب على حديث: «من سمع شيئاً من الثواب…» [الكافى, ج2, ص87]; فإنّه صحيح السند كما بيّنا فى تعليقاتنا على الأربعين للشيخ بهاء الدين. ^۱

راويان حديث اربعين

پيش از اين, به اجمالْ گفته شد كه به اعتقاد برخى از انديشمندان مسلمان, به دليل وجود تعدادى از راويان مجهول يا ضعيف در سلسله سند حديث اربعين, حديث مزبور از اعتبار و حجّيتْ ساقط است.
در اين بخش, بى آنكه درصدد پرداختن به علم رجال و اثبات يا عدم اثبات ادّعاى فوق باشيم, تنها بر اين حقيقتْ پاى مى فشريم كه نفى كلّى و مطلق حديث اربعين, نمى تواند بر پايه استدلالهاى قوى باشد, و گرچه نگارنده نيز بر اين باور است كه ممكن است پاره اى راويان اين حديث, اشخاص مجهول يا ضعيف باشند;امّا راويان قوى و افراد موثّق هم در بين آنها يافت مى شوند كه با تكيه بر آنان, مى توان و بلكه بايد مضمون حديث فوق را پذيرفت. براى اثبات اين مدّعا, بعضى از راويان حديث اربعين را به نقل از شيخ محمدتقى شوشترى ـ كه خود از علماى علم رجال است ـ نام مى بريم:
1. معاذ بن جبل, عبدالله بن عباس و انس بن مالك از پيامبر (ص),
2. محمد بن مسلم, حنان بن سُدَير, اسماعيل بن فضل و اسماعيل بن مسلم, از امام صادق (ع);
3. عامر بن سليمان طايى, احمد بن عبدالله شيبانى و داوود بن سليمان (ملقّب به فراء يا غازى),از امام رضا (ع). ^۲