وَ اللهِ لا یموتُ إلا تائِهاً»؛1
ابو اسامه می‌گوید: امام صادق علیه السلام به من فرمود: ابو جارود چه کرده است؟! به خدا سوگند او گمراه از دنیا خواهد رفت.2
این روایت، در «الفهرست» ابن الندیم بدین صورت نقل شده است: «یقال إنَّ جعفرَ بنَ محمدِ (بنِ علی) سُئِلَ عنه، فقال: ما فَعَلَ ابو جارود؟ أرجأ بعد ما أولی أما إنه لا یموت إلا بها».3
4. علی بنُ محمد، قال حدّثنی محمدُ بنُ أحمد، عن العباس بن معروف عن أبی القاسم الکوفی، عن الحسین بن محمد بن عمران، عن زرعه، عن سماعه، عن أبی بصیر، قال: ذَکرَ أبو عبد الله علیه السلام کثیرَ النواءِ و سالمَ بنَ أبی حفصه و أبا الجارودَ، فقال: «کذّابون مُکذِّبون کفّارٌ علیهم لعنه الله». قال قلت: جُعِلْتُ فِداک؛ کذّابون قد عَرَفْتُهم، فما معنی مُکذِّبون؟ قال: «کذّابون یأتونا فَیخْبِرونا أنَّهم یصَدِّقونا و لَیسوا کذلک و یسْمَعون حَدیثَنا فَیکذِّبون به»؛4ابو بصیر نقل می‌کند: امام صادق علیه السلام کثیر النواء، سالم بن ابی‌حفصه و ابو جارود را نام برد و فرمود: آنان دروغ‌گو، دروغ‌زن و کافرند؛ لعنت خدا بر آنان باد. ابوبصیر گوید به ایشان عرض کردم: فدایتان شوم؛ آنان دروغ‌گو هستند را دانستم اما این که دروغ‌زن هستند به چه معناست؟ امام فرمود: آنان دروغ‌گو هستند؛ آنان نزد ما می‌آیند و می‌گویند ما را باور دارند در حالی که این گونه نیستند. آنان حدیث ما را می‌شنود ولی آن را دورغ می‌شمرند.
5. حدّثنی محمدُ بنُ الحسن البرانی و عثمانُ بنُ حامد الکشیان، قالا: حدّثنا محمدُ بنُ زیاد، عن محمدِ بنِ الحسین، عن عبد الله المزخرف، عن أبی سلیمان الحمار، قال: سمعْتُ أباعبدِالله علیه السلام یقول لأبی الجارود بِمنًی فی فُسْطاطِه رافعاً صوتَه: «یا أبا الجارود! و کان وَ اللهِ
1.. همان، ص ۴۹۵، ح ۴۱۵. مقصود آن است که وی بدون اعتقادی به امامت از دنیا رفته است همچنان که این حدیث بدان اشاره دارد: عَن مُحَمَّدِ بنِ مُسْلِمٍ عَن أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام فِی حَدِیثٍ قَالَ: «مَنْ أَصْبَحَ مِنْ هَذِهِ الْأُمَّةِ لَا إِمَامَ لَهُ مِنَ الله أَصْبَحَ تَائِهاً مُتَحَیراً ضَالًّا إِنْ مَاتَ عَلَى هَذِهِ الْحَالِ مَاتَ مِیتَةَ کفْرٍ وَ نِفَاقٍ» (وسائل الشیعة، ج ۲۸، ص ۳۵۱).
2.. مشابه همین عبارت از امام صادق علیه السلام در باره زاراره گزارش شده است: محمد بن مسعود قال: حدّثنی جبریل بن احمد عن العبیدی عن یونس عن خطاب بن مسلمة عن لیث المرادی قال سمعت أبا عبد الله علیه السلام یقول: «لا یموتُ زرارةُ إلا تائها» ( اختیار معرفة الرجال، ص ۱۴۹، ح ۲۴۰).
3.. الفهرست، ابن الندیم، ص ۲۲۶. در چاپ فلوجل آمده است: «اماماً انّه لایموت الا بامام». همچنین ر. ک: اختیار معرفة الرجال، ج ۱، ص ۳۶۵، ح ۲۴۰.
4.. همان، ج ۲، ص ۴۹۶، ح ۴۱۶.
