اخلاقى مؤثّر, توضيح مى دهد.
ج) به مباحث اساسى يى كه مربوط به تبيين صفت حسنه يا رذيله است, مى پردازد; نظير اينكه صفات حسنه, منطبق با فطرت و صفات رذيله, مخالف با فطرت است و طرح سؤالهايى از قبيل اينكه: راه تحصيل صفات حسنه و گريز از صفات رذيله چيست؟و…
د) روايات و آياتى را كه مربوط به صفات حسنه يا رذيله مورد بحث باشد, ياد مى كند.
هـ) حضرت امام(ره) در فصول كتاب, فصلى را به پند و نصيحت, اختصاص داده است.
2. چنانكه از لابه لاى مطالب كتابْ هويداست, امام(ره) به بسيارى از كتب روايى, فقه الحديثى, اخلاقى, فلسفى, عرفانى و… مراجعه داشته و به مناسبت, از آنها ياد كرده است. ^۱ در پايان كتاب, بيش از يكصد منبع براى كتابْ ذكر شده است كه نشان دهنده وسعت نگرش و عمق مباحث ايشان است.
3. حضرت امام(ره) به مناسبت, پس از يادكردِ ديدگاه بزرگانى همچون علاّمه مجلسى, ^۲ فيض كاشانى, ^۳ غزالى, ^۴ صدرالمتألهين, ^۵ شيخ الرئيس, ^۶ خواجه عبداللّه انصاري ^۷ و… به تأييد يا نقد ديدگاه آنها پرداخته است.
4. صبغه حاكم بر كتاب, صبغه اخلاقى و عرفانى است. از اين رو, كتاب گرچه به دليل شرح و بسط روايت, جزء كتب فقه الحديثى است; امّا به نسبت غلبه صبغه اخلاقى