به نور كشف و شهود, نزد اصحاب معرفتْ مشهود است و مطابق با اشارات, بلكه صراحات كتاب الهى و احاديث شريفه وارده از اهل بيت وحى و تنزيل است, احتمال نيز دهد, بايد آرام نگيرد تا نفْس را اصلاح كند. ^۱
امام(ره) در جاى ديگر, انسانها را چنين مخاطب ساخته است:
اى انسان بيچاره! چه حسرتى خواهى داشت آن روزى كه پرده طبيعت از چشم برداشته شود و معاينه كنى كه آنچه در عالمْ قدم زدى و كوشش كردى, در راه بيچارگى و شقاوت و بدبختى خودت بوده و راه چاره و طريق جبران نيز مسدود شده و دستت از همه جا كوتاه!…
اى عزيز! اكنون تا حجابهاى غليظ طبيعت, نور فطرت را بكلّى زائل نكرده و كدورتهاى معاصى, صفاى باطنى قلب را بكلّى نبرده… دامن همّتى به كمر زن و درى از سعادت به روى خود باز كن… ^۲
از جمله فصلهاى كتاب كه حضرت امام (ره) بيشتر بدان پرداخته, فصل «تواضع و كبر» است. ايشان پس از نقل روايتى در باب كبر از «اصول كافى» كه در آن آمده در جهنّم وادى يى است به نام سَقَر براى متكبّران, چنين آورده است:
عزيزا! انسان اگر احتمال صدق اين طور احاديث را بدهد, بايد بيشتر از ما در صدد علاج نفس برآيد. جايى كه چيزى, خود محلّ عذاب و آتش است, از شدّت حرارت به ناله در آيد و از نفس آن, جهنّم محترق شود, آيا ما با اين عذاب بايد چطور به سر بريم؟… واى به حال غفلت و سرمستى ما! امان از اين بى هوشى و خواب سنگين ما! ^۳
و نيز مى فرمايد:
آيا نيامده وقت آن كه درصدد اصلاح نفس برآييم و براى علاج امراض آن, قدمى