داشته باشد و همه چيز را بفهمد; چون در مجلس, اسلام تنها كافى نيست; بلكه بايد مسلمانى باشد كه احتياجات مملكت را بشناسد و سياست را بفهمد. ^۱
نكته قابل توجّه در اين بحث, اشاره به اخلاق سياسى رايج در ميان كارگزاران حكومتها در دنياست. سياست در عرف امروز, رسيدن به هدف است, با هر وسيله ممكن و به عبارت ديگر, تن دادن به قواعد و ملازمات بازيِ سياسى است. چنين سيره اى, اختصاص به سياست بازان امروز ندارد; بلكه سابقه آن به دوره زعامت اهل بيت(ع) نيز مى رسد. دشمنان اهل بيت(ع) از هر نيرنگ و وسيله اى براى دستيابى به اهداف خود, بهره مى جستند و در مقابل آنها, سياستمداران تكليف گرايى چون اهل بيت(ع), همواره خطّ بطلان بر اين نگرش كشيده, آن را مردود و مطرود مى دانستند.
آنان به مفهوم رسميِ سياست, سياستمدار نبودند; ولى فاقد بينش سياسى نيز نبودند; بلكه مقيّدات به اخلاق اسلامى, آنان را از اين راهكارها باز مى داشت; به طورى كه على(ع) مى فرمايد:

۰.لَوْلا أنَّ الْمَكْرَ وَالْخَديعَةَ فِى النارِ لَكُنْتُ أمْكَرُ الناسِ. ^۲

۰.اگر جايگاه فريب و نيرنگ در آتش دوزخ نبود, من فريبكارترينِ مردم بودم.

و در جاى ديگر مى فرمايد:

۰.هَيْهات! لَوْلا التُقى, لَكُنْتُ أدْهَى الْعَرَبِ. ^۳

۰.هيهات كه اگر پرهيزگارى نبود, من زيرك ترينِ عرب بودم.

بر اين اساس, امام خمينى(ره) نيز كه هشدارها و اندرزهايش برگرفته از سياستهاى معصومان(ع) است, استفاده از روشهاى ناپسند و غير اسلامى را در پيشبرد اهداف