انحراف كشيدن آنان. از اين رو, در تعابير متون اسلامى, تخصّص در كنار تعهّد به عنوان يك ارزش مطرح شده است. امام خمينى(ره) بر همين اساس, تخصّص با تعهّد را به عنوان يكى از شرايط كارگزاران نظام اسلامى مطرح نموده است:
اين مجلسى است كه بايد سياست نه شرقى ـ نه غربى را در جهانِ دو قطبى اجرا كند و احكام سياسى و اجتماعى و اقتصادى و فرهنگى اسلام را كه به طاق فراموشى سپرده شده بود و قرنها منزوى بود, به صحنه آورد; و چنين مجلسى است كه قدرت روحى مافوق عادى و قدرت تشخيص مسائل پيچيده جهان و قدرت تصميم گيرى هاى قاطع, بى گرايش به دو قطب الحادى و سرمايه دارى را لازم دارد… چنين مجلسى در كميسيونهاى مختلفش كارشناسان و متخصّصان متعهّد و زِبَر دستْ لازم دارد. ^۱
تعهّد به معناى امين بودن و خود را در قبال كارِ پذيرفته شده, مسئول دانستن است. آيات الهى و روايات منقول از ائمه اطهار(ع) نيز مؤيّد اين نكته (همراهى تخصّص و تعهّد) است. قرآن كريم, در آيات خود به ما مى آموزد كه بايد كار را به دست كاردان بسپاريم; كسى كه هم توانايى اجرايى انجام دادن كار را از نظر مديريتى و اجرايى داشته باشد و هم پاسدار حقوق مردم بوده, نسبت به آن, متعهّد باشد. از اين رو, آنجا كه قيد تخصّص را ذكر نموده, آن را با قيد «امانت» و «تعهّد» قرين ساخته است.
در سوره نمل, در آنجا كه داستان حضرت سليمان(ع) و زنِ فرمانرواى يمنى بيان شده است, آمده كه حضرت سليمان(ع) از اطرافيان خود پرسيد:
ييا اَيُّهَا الْمَلأُ أيُّكُم يأتينى بِعَرْشِها قَبْلَ أنْ يَأتُونى مُسْلِمينَ.^۲
يكى از حضّار مجلس در پاسخ به سليمان(ع) گفت: