أَنَا آتيكَ بِهِ قَبْلَ أنْ تَقُومَ مِنْ مَقامِكَ, إنّى عَلَيْه لَقَويٌ أمينٌ.^۱ من آن را قبل از آنكه از مكانت به پا خيزى, برايت مهيّا مى سازم. همانا من بر اين كار, توانا و امين هستم.
همراهى دو واژه «قوى» و «امين» در اين آيه و آيات ديگر كه خواهد آمد, اين نكته را مى فهماند كه تخصّص به تنهايى كافى نيست; بلكه امانت و تعهّد نيز از شروط كارگزار اصلح است.
داستان موسى و دختران حضرت شعيب(ع) نيز به ارزش تعهّد و تخصّص, اشاره دارد. موسى(ع) پس از كمك به دختران حضرت شعيب(ع), مورد دعوت آن حضرت قرار مى گيرد و طبق نقل قرآن كريم, دختر شعيب(ع) به پدرش مى گويد:
يا أبَتِ اسْتَأجِرْهُ إنَّ خَيْرَ مَنِ اسْتَأجَرْتَ القَوِيُّ الأمين.^۲اى پدر! او را براى خدمتْ اجيركن كه همانا بهترين كارگزار و خدمتگذار است; [انسانى] توانمند و امين است.
يوسف(ع) نيز آن گاه كه به مقام وزارت اقتصاد مصر رسيد, در بيان اصلح بودن خود براى آن جايگاه فرمود:
اجْعِلْنى عَلى خَزائِنِ الأرْضِ إنّى حفيظٌ عَليمٌ.^۳
قرآن كريم, تخصّص همراه با تعهّد را در كوچكترين كارها تا حسّاس ترين آنها لازم مى داند; از شُبانى تا مقام وزارت و فرمانروايى.
امام امّت(ره), در سخنان خود كه برگرفته از همين آيات الهى است, همواره تخصّص را در كنار تعهّد, لازم و ضرورى شمرده است; از پذيرش مسئوليت هاى كوچك در نظام, چون عضويت در شوراى شهر تا نمايندگى مجلس شوراى اسلامى و رياست جمهورى: