در دستورات ائمه اطهار(ع), علاوه بر آنكه عامّه مردم به كسب خُلق الهى تشويق شده اند, نسبت به مديران و مسئولان جامعه اسلامى نيز اهتمام خاصّى شده است. امام على(ع) خطاب به كسانى كه خود را پيشواى مردم قرار مى دهند, مى فرمايد:

۰.مَنْ نَصَبَ نَفْسَهُ لِلنّاسِ إماماً فَلْيَبْدَأ بِتَعْليمِ نَفْسِهِ قَبْلَ تَعْليمِ غَيْرِهِ وَلْيَكُنْ تَأديبُهُ بِسيرتِهِ قَبْلَ تَأديبِهِ بِلِسانِهِ وَمُعَلِّمُ نَفْسِهِ وَمُؤدِّبُها أحَقُّ بِالإجْلالِ مِنْ مُعَلِّمِ النّاسِ وَمُؤدِّبِهِمْ. ^۱

۰.هر كه خود را پيشواى مردم سازد, بايد كه پيش از تعليم مردم به تعليم خود بپردازد و با عملش تأديب نمايد, نه زبانش; و آنكه خود را تعليم دهد و با ادب سازد, شايسته تر به احترام است تا آنكه[فقط] مردم را تعليم مى دهد و ادب مى آموزد.

امام خمينى(ره) كه خود, تبلورى از اخلاق انبيا و اوصيا بود و براساس همين آيه شريف, ملّتى را به دور خود جمع نمود, مى فرمايد:
در مسائل, ملايمت و جهت رحمت, بيشتر از جهت خشونتْ تأثير مى كند. من در زمان اختناق رضاخانى, وقتى در مدرسه فيضيه صحبت مى كردم, آن گاه كه از جهنّم و عذاب الهى بحث مى كردم, همه خشكشان مى زد; ولى وقتى از رحمت حرف مى زدم, مى ديدم كه دلها نرم مى شود و اشكها سرازير مى گردد و اين, تأثير رحمت است. با ملايمت, انسان بهتر مى تواند مسائل را حل كند تا شدّت. ^۲
معاذ بن جبل كه فرستاده پيامبر اكرم به منطقه يمن بود, مى گويد:
آخَرُ ما أوْصانى بِهِ رَسُولُ اللّهِ حينَ وَضَعْتُ رِجْلى فِى الْغَرْزِ أنْ قالَ: أحْسِنْ خُلْقَكَ لِلنّاسِ يا معاذ بنِ جَبْلِ! ^۳