۰.دنيايت را به بهاى ويرانى آخرت خويش, آبادان مى كنى و با گسستن از دين و ديانت, فقط به خويشاوندان خويش مى رسى! راستى كه اگر اين گزارش صحيح باشد, شتر قبيله تو و ميخ كفشت, نزد من, با ارزش تر از خود توست; و كسى كه ويژگى هايى چون تو داشته باشد, شايسته آن نيست كه روزنه هاى نفوذ دشمن, با وجود او سد شود; قانونى به اجرا درآورد; منزلتى والا بيابد; در امانتى شريك شود و يا از ارتكاب هر خيانتى, مصون انگاشته شود.

اگر مسئولان نظام اسلامى در زندگى عملى خود, ساده زيستى را به نمايش ننهند, چگونه مى توانند درد و رنج محرومان را درك كنند و به فكر رفع محروميت هاى آنان باشند. از اين روى, امام على(ع), كسانى را كه دندان طمع به دنيا را هنوز از وجود خود خارج نساخته اند, شايسته رسيدن به مناصب مديريت در جامعه نمى داند:

۰.إنّما يستَحِقُّ السِّيادَةَ… مَن لاتَفِرُّهُ المَطامِعُ. ^۱

۰.همانا كسى مستحقّ سرورى[اجتماع] است… كه چيزهاى طمع انگيز, او را فريب ندهد.

۰.و رسول اكرم در بيان سادگى مسئولان نظام اسلامى مى فرمايد:أمير الْقُوْمِ, اَضْعَفُهُمْ دابَّةً. ^۲

۰.آقا و بزرگ اجتماع, كسى است كه از ساده ترين مركبْ استفاده مى كند.

از اين رو, مى بينيم حضرت امام(ره) نيز در بيان شرايط كارگزاران نظام اسلامى, بر وجود افرادى كه ساده زيستى را به عنوان يك اصل پذيرفته اند, تأكيد نموده در وصيّتنامه الهى ـ سياسى خود, انتخاب از ميان آنان را لازم مى شمرد:
ملّت… توجّه داشته باشند, رئيس جمهور و وكلاى مجلس, از طبقه اى باشند كه محروميت و مظلوميت مستضعفان و محرومان جامعه را لمس نموده و در