امام خمينى(ره) نيز در بيان صفات مسئولان نظام طاغوت, آنان را چنين توصيف كرده است:
مجلس ديروز, نمى توانست به فكر محرومين باشد, براى اينكه محروم در آن نبود. ^۱
مجلس شورا هم نمى خواهيم از طبقه بالا درست بشود. مجلس شورا مى خواهيم از آدمهايى [درست بشود] كه متوجّه اند به اينكه به اين ملّت چه گذشته است. ^۲
از ديدگاه ائمه اطهار(ع) و شاگردان برجسته آنان همچون امام(ره), در نظام اسلامى, گرايش به محرومان و مستضعفان و حمايت از آنان, از شرايط اساسى سياستگذاران است; چراكه به فرموده رسول خدا چنين نظامى از ظلم و ستم, مبرّا نيست.
در نظام اسلامى, چنانچه مسئول امور مسلمانان, خود را وامدار مرفّهان بى درد نمايد, نمى تواند حامى و خدمتگزار فقرا و ضعيفان جامعه باشد. امام على(ع) در نامه خود به عثمان بن حُنيف (كه بر سر سفره اى رنگين حاضر شده بود), چنين برخروشيده است:

۰.أمّا بَعْدُ; يَابْنَ حُنَيْفٍ! فَقَدْ بَلَغَنى أنَّ رَجُلاً مِنْ فِتْيَةِ أهْلِ الْبَصْرَةِ دَعاكَ إلى مَأْدُبَةٍ فَأسْرَعْتَ إلَيْها تُسْتَطابُ لَكَ الألْوانُ وَتُنْقَلُ إلَيْكَ الْجِفانُ, وَماظَنَنْتُ إنَّكَ تُجيبُ إلى طَعامِ قَوْمٍ عائِلُهُمْ مَجْنُوٌّ وَغَنِيُّهُمْ مَدْعُوٌّ. ^۳

۰.امّا بعد; اى پسر حنيف! به من گزارش رسيده است كه مردى از اشراف بصره, تو را به بزم خويش فراخوانده و تو دعوتش را به گرمى پذيرفته اى و به ميهمانى اش شتافته اى; در آنجا غذاهاى رنگارنگ و لذيذ تدارك ديده بودند و در ظروف شاهانه اى ريختند. مرا گمان نبود كه تو پذيراى طعام قومى باشى كه