أى عَرَّفَها وَ أَلهَمَها ، ثُمَّ خَيَّرَها فَاختارَت .^۱
يعنى به آن شناسانْد و الهام فرمود . سپس ، او را مخيّر ساخت و او انتخاب كرد .
و در حديث ديگرى از ايشان ، آمده است كه در باره الهام فجور و تقوا مى فرمايد :
عَرَّفَهُ الحَقَّ مِنَ الباطِلِ .^۲
حق و باطل را به او شناسانْد .
و نيز در تفسير آيه «وَ هَدَيْنَاهُ النَّجْدَيْنِ ؛^۳و دو راه را به او نشان داديم» ، از ايشانْ روايت شده :
نَجدَ الخَيرِ وَ نَجدَ الشَّرِّ .^۴
[يعنى :] راه نيكى و راه بدى را [نشان داديم] .
ديده بصيرت ، در واقع ، همان شعور فطرى مرموز و ادراك باطنىِ موجود در باطن انسان است كه قدرت تشخيص نيك و بد ، خير و شر ، و حق و باطل را دارد و او را به آينده نگرى و پيروى از حق و دورى گزيدن از باطل ، دعوت مى نمايد .
اين شعور و ادراك ، در ابتداى زندگى ، به صورت استعداد و اِجمال ، در نهاد همه انسان ها وجود دارد و به تدريج ، شكوفا مى شود . شكوفايى اين شعور ، شكوفايىِ انسانيّت است و فلسفه بعثت انبياى الهى ، چيزى جز رشد و بالندگى و شكوفايى انسانيّت و سازندگى جامعه مطلوب انسانى نيست .
با بهره گيرى از برنامه انبيا در تقويت ادراكات باطنى ، قدرت ديده بصيرت ، به