اسلام ، در مقابل مكاتب مادّى ـ كه فرهنگ خودخواهى و خودپرستى را تبليغ و ترويج مى كنند ـ ، خودخواهى را ريشه مفاسد فردى و اجتماعى مى داند و با ترويج فرهنگ ايثار و از خودگذشتگى مى خواهد اين ريشه خطرناك را بخشكاند.
البته با يك نگاه دقيق و عميق ، در مى يابيم كه اسلام ، با اين اقدام ، خودخواهى فطرى انسان را هدايت ، و منافع واقعى و درازْ مدّت او را تأمين كرده است. انسان هاى ايثارگر ، در واقع ، خود را مى سازند و منافع حقيقى و هميشگى خود را تأمين مى كنند و به تعبير قرآن كريم:
«إِنْ أَحْسَنتُمْ أَحْسَنتُمْ لِأَنفُسِكُمْ .^۱
اگر نيكى كنيد ، به خودتان نيكى كرده ايد» .
به عكس ، مادّى گرايان و خودخواهان ، خود را تباه مى كنند و منافع حقيقى و هميشگى خود را از دست مى دهند و به تعبير دقيق قرآن كريم ، فراموشى خدا ، در واقع ، فراموشى خويش است:
«نَسُواْ اللَّهَ فَأَنسَاهُمْ أَنفُسَهُمْ .^۲
خدا را فراموش كردند . خداوند هم آنان را دچار خودْفراموشى كرد» .
بدين سان ، گسترش فرهنگ ايثار در جامعه ، نه تنها منافع شخصى ايثارگران را تهديد نمى كند ، بلكه آنان را محبوب خدا ^۳ و خلق مى نمايد ^۴ و موجب دستيابى آنان به بهترين زندگى ها در جهان جاويد مى شود . ^۵ علاوه بر اين ، ريشه مفاسد اجتماعى را نيز مى سوزاند و منافع مادّى و معنوى جامعه بشر را تأمين مى نمايد.