كعب بن زُهَير

وى شاعرى برجسته و قوى بود. هنگامى كه برادرش بجير بن زهير به پيامبر اكرم ايمان آورد ، اشعارى سرود كه پيامبر صلى الله عليه و آله به خاطر آن شعرها خونش را مباح شمرد . وى گريخت و بعدا پيش پيامبر صلى الله عليه و آله آمد و اسلام آورد . او در مسجد پيامبر صلى الله عليه و آله قصيده اى خواند كه آغازش چنين است: «خوش بختى آشكار شد و دل من ، امروز ، شاداب است» . ابن شهرآشوب ، اشعارى از وى درباره امير مؤمنان آورده است . وى در سال ۴۵ ق ، درگذشت .[۱]

شعر او در مدح امام علی(ع):
إنَّ عَلِيّا لَمَيمونٌ نَقيبَتُهُ

بِالصّالِحاتِ مِنَ الأَفعالِ مَحبورُ

صِهرُ النَّبِيِّ وخَيرُ النّاسِ كُلِّهِمُ

فَكُلُّ مَن رامَهُ بِالفَخرِ مَفخورُ

صَلَّى الصَّلاةَ مَعَ الاُمِّيِّ أوَّلَهُم

قَبلَ العِبادِ ورَبُّ النّاسِ مَكفورُ

بِالعَدلِ قُمتَ أمينا حينَ خالَفَهُ

أهلُ الهَوى مِن ذَوِي الأَهواءِ وَالزّور

يا خَيرَ مَن حَمَلتَ نَعلاً لَهُ قَدَمٌ

إلَا النَّبِيِّ لَدَيهِ البَغيُ مَهجورُ

اللّهُ أعطاكَ فَضلاً لا زَوالَ لَهُ

مِن أينَ آتي لَهُ الأَيّامَ تَغييرُ[۲]

سرشت على ، خوش يُمن است

و به انجام دادن كارهاى نيكو ، پُر آوازه است.

داماد پيامبر صلى الله عليه و آله و به [پيوند با] بهترينِ مردم ، مفتخر است

و هر كس در برابر افتخارات او سر برآورد ، منكوب است .

او نخستين نمازگزار با پيامبر اُمّى است

پيش از ديگران ، به روزگارى كه مردمان ، هنوز خدا را نمى پرستيدند .

هنگامى كه هواپرستان و صاحبان زور و هوا پرستى

در برابر عدل ايستادند ، تو امين آن گشتى .

اى بهترين كسى كه پس از پيامبر صلى الله عليه و آله ، روى زمين گام نهادى!

ستم از بارگاه تو دور است .

پروردگارت فضلى به تو بخشيده كه پايدار است

كجا روزگاران را توان است كه آن را تغيير دهد ؟