وصال شيرازى

ميرزا محمّد شفيع وصال شيرازى ، معروف به ميرزا كوچك ، از شاعران غزلسراى قرن سيزدهم است . وى در سال ۱۱۹۷ ق ، به دنيا آمد . در جوانى به تحصيل ادب و هنر پرداخت و خط و موسيقى را خوب مى دانست . وى مثنوى فرهاد و شيرين وحشى بافقى را تكميل كرده است ، أطواق الذهب زمخشرى را به فارسى شرح و ترجمه كرده است و ديوان او شامل قصيده ، غزل و مثنوى است . وى در سال ۱۲۶۲ ق ، در گذشته است . وصال شيرازى ، نزديك به بيست بار از غدير خُم ياد كرده و غديريه هاى بلند و بالايى سروده است كه نقل همه آنها در مجال اين نوشتار نمى گنجد.[۱]

وصال شيرازى ، در ضمن قصيده اى ، در وصف على عليه السلام مى سرايد :

اى بُرده آسمان ز تو رفعت به التماس

وز سايه تو خجسته لباسى به التباس

از شمسه تو شمس ضيا كرده اكتساب

وز شرفه تو ماه شرف كرده اقتباس

بر گوش فرقدين كند پايه ات سخن

بر دوش نيّرَين دهد سايه ات لباس

وهم از تو بر شدن نتواند به پاى جهد

ز آن رفعت تو را به فلك مى كند قياس

چون آهويى كه بگذرد از مرغزار شير

خور بگذرد به بام تو با وهم و با هراس

گر مرغزار شيرت خوانم ، شگفت نيست

كاندر تو خفته شير خدا ، پيشواى ناس

داماد مصطفى و ولىّ خدا ، على

كاسلام شد ز نصرت تيغش قوى اساس

شاهى كه عاجز است ز اوصاف او خِرد

لغزيده نزد مور كه در اندرون طاس

آن شير حق كه جان بود از عون او به گور

ايمن ز گرگ ايمان ، چون شير در كُناس

در جنگ خيبر ار نشدى حامل لوا

تا حشر داشت رايت اسلام ، انتكاس

يك تن اَحد شناس به دشت اُحد نبود

دين را نكردى ار دم شمشيرت احتراس

تيغش هلال عيد ظفر شد به روز بدر

ور نه عدو به كِشته دين برده بود داس.[۲]