صائد هندى

كشّى ، در مذمت و لعن او اخبارى روايت كرده است، از جمله روايتى را كه بُرَيد عَجَلى از امام صادق عليه السلام درباره مراد از آيه «آيا به شما خبر دهم كه شياطين بر چه كسى فرود مى آيند؟ بر هر دروغگوى گنهكارى فرود مى آيند» ، روايت كرده است كه امام عليه السلام فرمود: «آنان ، هفت نفرند...» و صائد هندى را از جمله ايشان برشمرد .

ر . ك : اختيار معرفة الرجال : 290 ش 511 و ص 302 ش 543.

ضَمَرة بن مَعبَد

ما به شرح حال شخصى به اين نام ، دست نيافتيم . در برخى نسخه ها ضَمَرة بن سعيد آمده است. او بعد از سال 120 ق ، درگذشته است ؛ امّا روايت ، صراحت دارد به اين كه چهل روز بعد [از نفرين امام عليه السلام ] ، مُرده است . بعضى احتمال داده اند كه او ضَمَرة بن سَمَره باشد ، چون اين روايت، با تفاوتى در متن، در برخى كتبِ روايى آمده و در آنها «ضمرة بن سمره» گفته شده ، امّا او نيز ناشناخته است. محقّق شوشترى ، احتمال داده كه او ضمرة بن سَمرة بن جُندب باشد كه در پَستى به پدرش اقتدا كرده بود. به هر حال، اين مرد ، ناشناخته است .

ر . ك : مستدرك سفينة البحار : ج 2 ص 228 ، قاموس الرجال : ج 5 ص 545 ش 3728.

عامر بن طفيل و اَربَد بن رَبيعه

عامر بن طُفَيل بن مالك عامرى، كه در زمان جاهليت ، بزرگِ بنى عامر بود و كافر درگذشت . او هفتاد تن از قاريان صحابى پيامبر خدا را كه ايشان در صفر سال چهارم هجرى به سركردگى مُنذَر بن عمرو به بِئر مَعونه فرستاده بود ، به قتل رساند. همچنين خواست تا پيامبر صلى الله عليه و آله را در مسجد بكُشد . او و اَربَد بن ربيعه به نزد پيامبر صلى الله عليه و آله آمدند ؛ امّا اسلام نياوردند و برگشتند . پيامبر خدا ، هر دو را نفرين كرد .

ر . ك : سعد السعود : ص 19 ، اُسد الغابة : ج 3 ص 127.