عبد اللّه بن حُصَين

عبد اللّه بن حُصَين اَزْدى ، از بُجيله بود. بيش از اين ، شناختى از او در دست نيست .
عُتيبة بن ابى لهب
عُتيبة بن ابى لَهَب بن عبد المطّلب قُرَشى هاشمى ، پسر عموى پيامبر صلى الله عليه و آله است. پيامبر خدا ، دختر خود رقيّه را به همسرى عتبه درآورد و خواهرش امّ كلثوم را هم به ازدواج عتيبة بن ابى لَهَب درآورد. چون سوره تبّت (لَهَب) نازل شد ، پدر عُتبه و عُتَيبه ، ابو لهب و مادرشان امّ جميل به آنها گفتند : دختران محمّد را طلاق دهيد . آن دو نيز پيش از آن كه با آنها عروسى كنند ، طلاقشان دادند .
غالبا در مورد عُتبه ، اشتباه رُخ مى دهد . لذا برخى گفته اند كه عتبه در روز فتح مكّه ، اسلام آورد و كسى كه پيامبر خدا نفرينش كرد، عتيبه بود. بعضى هم عكسِ اين را گفته اند .

ر . ك : اُسد الغابة : ج 7 ص 114 ش 6921 ، تهذيب الأحكام : ج 1 ص 242.

عروة بن يحيى

عروة بن يحيى بغدادى نخّاس دهقان ، ظاهرا وكيل [ــِ امام] بوده است . شيخ طوسى از او نام برده و گفته است : غالى و لعنت شده است و بر امام هادى عليه السلام دروغ بسيار مى بست ، كه در متن آمده است . بعضى احتمال داده اند كه او همان عروه وكيل قمى باشد .

ر . ك : رجال الطوسى : ص 389 ش 5726 و 5740 و ص 400 ش 5870 ، المناقب ، ابن شهر آشوب : ج 4 ص 435.

على بن حَسَكه

على بن حَسَكه حوار قمى ، از غاليان بزرگ و لعنت شده در زمان امام عسكرى عليه السلام بود . فضل بن شاذان ، او را از دروغگويان مشهور برشمرده است . او در ادّعاهاى باطل با قاسم يقطينى شريك بود . بنا بر اين ، به شرح حال قاسم نيز مراجعه شود .

ر . ك : اختيار معرفة الرجال : ص 516 ـ 521 ش 994 ـ 997 و 1001 ، خلاصة الأقوال : ص 367 ش 1442.