عمرو بن عاص

ابو عبد اللّه عمرو بن عاص بن وائل بن هاشم بن سعيد، از بنى كعب بن لؤى و مادرش نابغه دختر حرمله بود . او همان كسى است كه قريش او را نزد نجاشى فرستادند تا مسلمانان مهاجر [به حبشه ]را تحويل آنان دهد و نجاشى ، اين كار را نكرد. وى در سال خيبر و بنا به قولى هم در صفر سال هشتم هجرى ، يك سال و چند ماه قبل از فتح مكّه ، مسلمان شد. او از كارگزاران پيامبر خدا در عمّان بود و تا زمانى كه پيامبر صلى الله عليه و آله درگذشت ، همچنان در اين مقام بر جاى ماند. وى از سوى ابو بكر به حكومت شام تعيين شد و از طرف عمر بن خطّاب به حكومت فلسطين منصوب شد . عثمان نيز چهار سال او را بر فلسطين گماشت و سپس ، بركنارش كرد. عثمان كه كشته شد، عمرو به معاويه پيوست و از او پشتيبانى نمود. وى در جنگ صِفّين با معاويه شركت كرد و جايگاهش در آن مشهور است. او يكى از دو حَكَم بود. بعدا معاويه او را به مصر فرستاد و در سال 43 ق ، مُرد . زيد بن ارقم ، از پيامبر خدا روايت كرده است كه فرمود: «هرگاه ديديد معاويه و عمرو بن عاص با هم گِرد آمده اند، آن دو را از يكديگر جدا كنيد ؛ زيرا اين دو نفر ، هرگز براى خير گِرد هم نمى آيند» .

ر . ك : رجال الطوسى : ص 43 ش 315 ، اُسد الغابة : ج 4 ص 144 ـ 147.

فارِس بن حاتم

فارِس بن حاتم بن ماهويه قزوينى ، از ياران امام هادى عليه السلام بود . وى غالى و ملعون است و اندك حديثى روايت كرده كه نادر (بى اساس) است . مذهب او فاسد است . وى چند كتاب دارد كه همگى آشفته اند . او به دست يكى از ياران امام عسكرى عليه السلام به نام جُنيد ، در عسكر ، كشته شد . در لعن بر او و امر به قتلش تأكيد شده است ؛ چرا كه باعث فريب و گم راهى مردم شده بود .

ر . ك : رجال الطوسى : ص 390 ش 5744 ، رجال النجاشى : ص 310 ش 848.