كردند. مراد از «فاسق» در دو جاى قرآن ، اوست . او برادر مادرىِ عثمان بود و در روز فتح مكّه اسلام آورد. پيامبر خدا ، او را براى جمع آورى زكات ، به ميان بنى مُصطَلَق فرستاد و آيه نبأ در همين خصوص ، نازل شد. وى ، كارگزار عثمان در كوفه بود. پس از كشته شدن برادرش عثمان، در جزيره كناره گيرى اختيار كرد و به طرفدارى از هيچ يك از دو گروه ، نجنگيد .

ر . ك : سير أعلام النبلاء : ج 3 ص 416 ش 67 ، الإصابة : ج 6 ص 481 ش 9167.

يزيد بن حُجّيه

يزيد بن حُجّيه تميمى، از ياران على عليه السلام بود و در جنگ هاى جمل و صِفّين و نهروان ، ايشان را همراهى كرد . امام عليه السلام او را يكى از شاهدان در قضيه حَكَميت ، قرار داد. سپس ، او را بر رى و دَستَبى گماشت. يزيد ، از اموال اين دو جا دزديد؛ يعنى سى هزار درهم از بيت المال برداشت و چون امام على عليه السلام آنها را از او مطالبه نمود ، انكار كرد. امام عليه السلام او را زندانى كرد ؛ امّا يزيد از زندان گريخت و با شمارِ بسيارى از قوم و قبيله اش به معاويه پيوست . وى ، زمانى كه معاويه مى خواست حُجر بن عَدى را بكُشد ، عليه او شهادت داد .

ر . ك : شرح نهج البلاغة : ج 2 ص 262 و ج 4 ص 85 ، الغارات : ج 2 ص 525 ـ 528 ، دانش نامه اميرالمؤمنين عليه السلام : ج 12 ص 357 ـ 358.