او ملعون و غالى است .
عدّه اى از ابو الخطّاب پيروى كردند كه به فرقه «خطّابيه» موسوم شدند. ايشان به الوهيت امام صادق عليه السلام تظاهر مى كردند و ابو الخطّاب را پيامبرِ مُرسل مى دانستند، يا به اولوهيت ابو الخطّاب و حلول روح القُدُس در او معتقد بودند. از امام صادق عليه السلام روايت شده است كه فرمود: «مغيره و ابو الخطّاب به بهشت نمى روند، مگر پس از پا زدن هايى در جهنّم». مفضّل بن عمر نيز روايت كرده است كه از امام صادق عليه السلام شنيده كه مى فرمايد: «از فرومايگان بپرهيز؛ زيرا من، ابو الخطّاب را نهى كردم، امّا او از من نپذيرفت» و بعد از لعنت كردن ابو الخطّاب فرمود: «لعنت بر كسانى كه با او كشته شدند و لعنت بر باقى ماندگان آنها . خدا لعنت كند كسى را كه نسبت به آنان، دل رحمى كند!» . عيسى بن موسى بن على بن عبد اللّه بن عبّاس، كارگزار منصور در سِبخه كوفه، او را به قتل رساند .

ر . ك : رجال الطوسى : ص 296 ش 432 ، اختيار معرفة الرجال : ص 301 ش 408 و ص 363 ش 520 و 521 و ص 418 ش 661.

ابوالسَّمهَرى

از منابع شيعه و سنّى ، نام و يا لقبى براى او ذكر نشده و درباره وى ، جز آنچه در متن كتاب آمده ، چيزى گفته نشده است .

ابو سفيان

صخر بن حرب بن اميّة بن عبد شمس بن عبد مناف قُرَشى اُمَوى ، پدر معاويه است . وى ، ده سال قبل از عام الفيل به دنيا آمد. او از اشراف قريش و تاجر بود و با اموال خود و قريش ، كاروان هاى تجارى روانه شام و غير شام مى كرد. او پرچمِ سران را كه به آن «عقاب» مى گفتند ، در دست داشت. وى در جنگ اُحُد و احزاب ، فرماندهى كلّ قريش را بر عهده داشت. او در شب فتح مكّه اسلام آورد و در جنگ حُنَين و طائف ، شركت كرد و يك چشم خود را در جنگ طائف ، از دست داد و چشم ديگرش را در جنگ يَرموك. او از جمله «مؤلّفة قلوبهم (مشركانى كه براى جلب قلوب آنان به اسلام از صدقات بهره مند