در اين جنگ تبليغاتى ، نهايت تدبير و هوشمندى سياسى امام ، مشهود است ؛ زيرا از يك سو ، با نوشتن نامه و برخوردهاى حضورى ، با صراحت و شدّت تمام ، ايشان با معاويه برخورد مى كرد ؛ بخصوص در جريان بيعت گرفتن براى يزيد . ايشان حتّى با ازدواج يزيد با دختر عبد اللّه بن جعفر و امثال او ـ كه اقدامى سياسى از ناحيه معاويه محسوب مى شد ـ مخالفت فرموده ولى از سوى ديگر، پشت سر كارگزاران معاويه ، نماز مى خواند ^۱ و گاه هداياى معاويه را نيز مى پذيرفت . ^۲
از اين رو ، معاويه با اين كه از ناحيه امام حسين عليه السلام كاملاً احساس خطر مى كرد و حيات امام را مانع سيادت و قدرت مطلق خود مى دانست ^۳ و گاه امام عليه السلام را تهديد هم مى كرد ؛ امّا در عمل ، چاره اى جز مدارا با امام نداشت .
بدين سان ، امام عليه السلام رفته رفته ، جنگ تبليغاتى با معاويه را تشديد كرد تا آن كه يك سال قبل از مرگ معاويه، در مِنى و در جمع دويست نفر از اصحاب پيامبر صلى الله عليه و آله و بيش از پانصد تن ديگر از نخبگان جهان اسلام ، در خطبه اى به تفصيل ، حقوق اهل بيت عليهم السلام را يادآور شد و آنان را به احياى آن و مبارزه با ظلم فرا خواند . ^۴ امام با چنين كارهايى ، براى قيام بر ضدّ حكومت بنى اميّه پس از مرگ معاويه ، زمينه سازى مى كرد و منتظر فرصت مناسب بود . ^۵