سه. تدوين كتاب هايى با عنوان مصطلح الحديث, كه حقيقتاً فرهنگْ نامه واژه هاى به كار رفته در حوزه دانش هاى حديثى اند. اين قبيل آثار, به صورت الفبايى يا موضوعى, به صورت تجريدى يا تطبيقى, اصطلاحات به كار رفته در رشته هاى حديث را بررسى كنند.
در اين زمينه مى توان از اين آثار ياد كرد:
معجم مصطلحات الحديث, سليمان مسلم الحرش;
نظم الدرر فى مصطلح علم الأثر, احمد فريد;
تيسير مصطلح الحديث, محمود الطحان;
چهار. گردآورى و تدوين اجازات محدّثان. در اين زمينه نيز مى توان به آثار زير, اشاره كرد:
الاجازة الكبيرة, السيد عبداللّه الموسوى الجزائرى;
اجازات الحديث التى كتبها شيخ المحدّثين المجلسى, السيد احمد الحسينى;
المسلسلات فى الاجازات; السيد محمود المرعشى;
الوجيز فى ذكر المُُجاز و المُُجيز; ابو طاهر احمد بن محمد السلفى;
الوجازة فى الاجازة, محمد شمس الحق العظيم آبادى.
پنج. بجز اينها, پرسش هاى جدّى و جديدى كه روياروى حديث و سنّت قرار گرفته اند نيز در خور درنگ اند; پرسش هايى كه با كليّت حديثْ سر و كار دارند و به طور طبيعى بايد در دانش برترى جاى گيرند, مانند:
1ـ رابطه قرآن و حديث
2ـ ارتباط علوم حديث با ساير علوم اسلامى
3ـ روش و منهج حديث پژوهشى
4ـ حدود و قلمرو دانش هاى حديثى
5ـ تأثير و تأثّر سنّت با ديگر فرهنگ ها